Dwars deur ‘t Drents over Bart Veenstra

Bart Veenstra stun centraal in de Dwars deur ’t Drents van dizze week. Een klein stukkie van zien verhaal Een nije domnee hef Arja al veurelezen in Hemmeltied. Hierunder stiet het hiele verhaal. Het is ien van de eerste verhalen die in Oeze Volk publiceerd is. De spelling is die van de schriever zölf.

Nije domnee

Veur jaoren leden hadden ze in Gasselt een nije domnee kreeg’n. Jao en maor niet zo een, maor hij kwam heel oet Holland. Now as e heel oet Holland, naor Gasselt komt, dan is dat wel even um bij stil te staon. En ze waren er ok maor wat groots op.
De kerkraodsleden leupen deur ’t dörp as een haon met je weet wel. Die hadden ’t volk is laoten zeen dat ze niet veur niks oetkeuzen waren um zitting te nemen in kerkbestuur. As ze er eene bereupen dan was ’t ok een goeie.

De eerste zundag dat domnee preekte, zat d’heel kerk vol, dat is zo traditie in Gasselt. De eerste keer komt ze almaol even kieken wat veur een as ’t is. Now ’t veul niet of, ’t preken gung best en um te zien wassen ze er ok wel beroerder. De kerkraod, dat kunnen ze niet aans zeggen, die had de spieker wel op de kop slaogen. Domnee zul was ‘ok best van ’t zin, een kerk vol volk, dat beloofde wat.

Maor hie wol nog wel even ’t een en ander bespreken met ’t kerkbestuur. Daorum had domnee wel graog even, dat een aovend bij hum in de leerkaomer kwamen. Hij wol graog weten wat de kerkraod daor van daacht. Now, de veurzitter vun dat best, maor dan niet in de leerkaomer, dat deden ze nooit. Ze gungen altied naor Adams of Luchies Egbert. En as domnee ’t niet te lasteg was, dan wollen ze dat graog zo holden. Domnee had nog nooit heurt van die naomen, maor hij begreep dan toch wel zoveul dat het caféholders waren. En umdat hij ok niet direct in de gwoonten wol umscheuren, leek hum dat wel goed. Zaoterdagaovend direct maor, bij Luchies Egbert, die was aan de beurt.

Zaoterdagsaovends was ’t drok in de hoezen van de kerkraodsleden. De zwaarte boksen kwamen oet kamnet, schoon boezeroen, de koppen weuren ofboent met greun zeep, gele klompies en daor gung ’t hen. De vrouwlu stunnen nog even in de deur en keken of ze der almaol waren. Greetie van Jan Lubbers kwam nog over straot. Jan had in de veralderaozie zien schoon buuzdoek liggen laoten. Gien wonder, want as ze naor Luchies Egbert mossen, dan hadden ze maor één koers, Maor al met al, zie kwamen reur. Daor gung ’t op Luchies Egbert an.Het was een allerhaand ploegie; er waren een paor boerties, één dikke, de dörpstimmerman en nog een paor die lozer wassen. Intellectuelen neumt ze die in ’t Hollands.

Ze waren nog maor net bij Luchies Egbert in de verandao, toen de veurzitter vlak veur de deur gung staon en zee: “Now wil ik nog eem’wat zeggen. Wij hebt now een domnee weer en een die der wezen mag. Laot wij nou ook teunen dat we er pries op stellen. Wij moet hum met mekaor laoten zien, dat wij weet hoe het een goed christen betaomt en dat wij as kerkbestuur gien draank drinkt. Ik reken op jullie almaol en laot we now maor naor binnen gaon.” De aandre leden stunnen wel even betoetert….., gien zeupie! Dat was jao wat! Maor ja, het was niet aans, ze muzzen der weer overhen.

Maor wat was ’t geval? De timmerman was underweg oet de koppel zwaait en stun tegen Warmolts heeg. Die had van die momenten dan mus e even allèn wezen. En now had e van ’t hele verhaol van de veurzitter niks heurd. Toen hij binnen kwam, zaten ze almaol al an taofel, domnee veuran. Hij gung ok maor zitten. Domnee nam direct het woord, heette ze almaol welkom en stelde veur direct naor de achterzaol te gaon. Luchies Egbert weur d’r bij roepen, want ’t leek domnee beter om vot wat te bestllen, aans muzzen ze straks direct weer pauzeren. Luchies Egbert gung ze op beurt of vraogen: “Geert, zeg ’t maor.” “Koffie,” zee Geert. “Hè, wat zeg ij?” zee Egbert. “Koffie,” zee Geert nog een maol en keek scheef naor de veurzitter. Die knikte hum welwillend toe; zo was het goed. En daor gung ’t op de rief aof: koffie en nog is koffie. Het begun Egbert gewoon te soezen in de oren, hie wus ja niet wat hij d’r an had. Hij kun zuk niet begriepen dat ’t evangelie in zun kötte tied zo’n invloed op mensen kun hebben.

Maor toen…….toen kwam e bij de dörpstimmerman. Die had al is even de taofel rond keken, wat of ze aal met die koffie wollen. Och, daacht hij bij zuk zulf, zie hebt zeker de bosschop met kregen van de vrouwlu, dat ze gien draank drinken mugt en hij ruup dan ok: “Maor net as alied, mij ’t aol recept maor. Egbert, klaore met!” De veurzitter sprung gewoon steil umhoog, ’t was net of hum een adder beten har. Mensen kinner, hoe kun die kerel dat now zeggen, daor zat ja de heel kerkraod veur schut!  Wat zul domnee now wel zeggen? Domnee zee niks, keek is even over de taofel, streek zuk even met punt van tong over de lippen en zee….. jao wat hij zee daor gung de veurzitter van unner taofel. Hij zee: “Geef mij maar net als de timmerman.”