De meeste molens waarvan in dit boek de historie wordt beschreven, waren windmolens. Alleen bij voldoende windkracht kon de molenaar zijn brood verdienen. Bij langdurige windstilte was het een krap bestaan. Door de komst van de coöperatieve stoomkorenmalerijen in het begin van de twintigste eeuw verdween de afhankelijkheid van de windkracht. Hierdoor verloren de windkorenmolens hun functie en vielen ze allemaal onder de slopershamer. Het boek gaat over de verdwenen molens van Echten, Ruinen, Ansen en Pesse. Jan Tissing en Bertus Mos zijn de bedenkers van het boek. Toen Jan Tissing overleed heeft zijn zoon Henk het werk overgenomen.