De twintigste eeuw in Veenhuizen beschreven vanuit het gezichtspunt van (oud) inwoners van Veenhuizen, met name personeel van de kolonie. Het initiatief voor het opschrijven van de oral history kwam vanuit het Gevangenismuseum, en schrijfster Mariët Meester, die opgroeide in Veenhuizen, was natuurlijk de aangewezen persoon voor dit project. Het reilen en zeilen in de gevangenissen liep dwars door het dagelijkse leven van de inwoners van het dorp . Je kon er als inwoner niet onderuit.  Overal was de gevangenis zichtbaar, er was geüniformeerd  personeel en vooral bijzonder: overal waren verpleegden en later ook gedetineerden onderdeel van het dorp.
Veel personeel van Veenhuizen kwam van elders. Zij praatten natuurlijk niet Drents, maar ‘hoge’. Mensen in de omgeving noemden de inwoners om die reden dan ook: Koloniekak.

Mariët Meester, beschrijft aan de hand van interviews het dagelijkse leven in dit bijzondere dorp. Een beschrijving van het dorp van binnenuit was er nog niet.  Het boek beschrijft  de andere kant  van ‘Het Pauperparadijs’ van Suzanna Jansen.

Voor dit boek sprak de schrijfster met zoveel mogelijk oud-personeelsleden van de verschillende gevangenissen.