Gerriet Wilms

Gerriet Wilms kwam as Jan Roelof Westerhuis in 1926 in Bunermond (Nieuw-Buinen) op de wereld.

Gerriet Wilms (1926-1999)

Behalve Gerriet Wilms har e ok Gerard van Elburg as schoelnaam. Hie schreef veul Nederlandse gedichten (u.a. veur het academisch literaire tiedschrift Minerva), maor hie hef e ok Drents wark ofleverd, dat evenwal nooit tot boekpublicaties leid hef. Wal is Drentstaolig wark van hum opnummen in bloemlezingen as de Drentse Schrieversalmanak (in 1954 en 1956) en in Mandielig (1983).

Gerriet Wilms was ien van de belangrieke recensenten van Drentstaolig wark van zien tied. Veur de RONO meuk e al in de jaoren vieftig het literair-kritische pregram De Drènse Parnassus. Later schreef e ok recensies van Drentse gedichten veur de rebriek Te kunst en te keur van Hans Heyting, die de teksten van Wilms veurlas. Veur Maandblad Drenthe schreef e samen met Gerard Nijenhuis Drentse schrijvers en hun werk; letterkundige rubriek. Net as Gerard Nijenhuis woonde Gerriet Wilms toen in het westen van oes laand (Voorburg), waor e wark har.

In 1953 was Gerriet Wilms ien van de oprichters en eerste veurzitter van de Drentse Schrieverskring. Samen met Jan Naarding en Gerard Nijenhuis vörmd’e het eerste bestuur.

In 1959 schreef e de Ballade van de nije daod, die de tekst van de Koppermaandagprent van dat jaor weur; Hans Heyting meuk hier de tiekening veur.

Nao zien pensionering gung Gerriet Wilms weerum naor Drenthe en gung e in De Wiek wonen. Daor is e op 11 juli 1999 oet de tied kommen.

 

Een gedicht van Gerriet Wilms:

 

Zummer

Bij braom en bloemen heb wij ’n kanner zien.
Ik kwam wat dichter bij; zats jao zo stille,
maank roggebloem en maonkop en kemille,
da’k dij daor daolek al wal mug lien.

En daorvan wo’k dij, veur da’k mij bij dij
deel zetten dus, jao geern wat vertellen.
Maor liever wo’k het zunner woorden stellen.
Dien ogen zeden mij: het-döt-mij-nei…

Hest zien, doe’k ginner an de aner zied
van d’ieken waal het koren van ‘nkanner
en lös beug, hoe twie vlinders zuk um ‘nander
umhoog de locht indruigen, hemelwied…

Oet ienzaomheid he’k ’t bloempien doe verlöst,
dat dizze beident zo allennig luten,
en um dat met dien vrundschap um te buten,
Hest doe het vastzet, stille, an dien börst…