Allemaol op-eneumen in Oeze Volk

Verwèesd

De reetgedekte boerderye

hof mit scheefgegreujde appelbomen

‘t is het verlangde beeld, waormit

Ik – nao te lange tied — ben wèer ekomen.

de strenge konifèren

koostaldeuren, kil speegelende ramen

naost de nors gesleuten deure

Ièes ik de niet autochtone namen.

nog verwacht ik mien moo op de bleke

mien vaa die het pèerd inspant

en zeuk ik – vergèefs – vertrouwde tekens

in strak verkaveld land.

kiend van achtenvieftig jaor

det zèker wèetend het toch vrèest

– op die zarke die twee namen –

det triestig besef: verwèesd.

advent

dreej takken vrog in

bleui getrëkken forsythia

heb ik in een greune fles ezet,

armzalige poging um op

dizze grieze decemberdag

‘ t veurjaor in huus te halen,

in de schèmering ‘t heldere

gèel van al die klokkies,

bemoodigende gedachte, dat

al gauw die beloftevolle

ster wèer zal stralen.

schèmeren

allermig in huus

niet talen naor de kiekkaste

schèmeren net as vrogger

wèer by myzëlf te gaste.

Topless

Gèertien zag de vakaansiegangsters

topless lopen. “Hurre, zee ze, wat

is ’ t jao wat, det naakte gedoo,

det gef toch gien pas.”

‘’Nèe” , zee Albert, “ ’k magge der

niet naor kieken,”
en toen völt

e veurover deur ‘t glas

Jan Zantinge.