Allemaol op-eneumen in Oeze Volk

Verwèesd
De reetgedekte boerderye
hof mit scheefgegreujde appelbomen
‘t is het verlangde beeld, waormit
Ik – nao te lange tied — ben wèer ekomen.
de strenge konifèren
koostaldeuren, kil speegelende ramen
naost de nors gesleuten deure
Ièes ik de niet autochtone namen.
nog verwacht ik mien moo op de bleke
mien vaa die het pèerd inspant
en zeuk ik – vergèefs – vertrouwde tekens
in strak verkaveld land.
kiend van achtenvieftig jaor
det zèker wèetend het toch vrèest
– op die zarke die twee namen –
det triestig besef: verwèesd.
advent
dreej takken vrog in
bleui getrëkken forsythia
heb ik in een greune fles ezet,
armzalige poging um op
dizze grieze decemberdag
‘ t veurjaor in huus te halen,
in de schèmering ‘t heldere
gèel van al die klokkies,
bemoodigende gedachte, dat
al gauw die beloftevolle
ster wèer zal stralen.
schèmeren
allermig in huus
niet talen naor de kiekkaste
schèmeren net as vrogger
wèer by myzëlf te gaste.
Topless
Gèertien zag de vakaansiegangsters
topless lopen. “Hurre, zee ze, wat
is ’ t jao wat, det naakte gedoo,
det gef toch gien pas.”
‘’Nèe” , zee Albert, “ ’k magge der
niet naor kieken,”
en toen völt
e veurover deur ‘t glas
Jan Zantinge.