D. H. van der Scheer" an Lesturgeons graf

Mudzommer zeilde langs de helle lochten

Over de baoren van zien blanke nes

En gaf tot slaop zuk deel achter de hoge hegen,

Woor d’ Zweeler doden rust unner het zachte gres.

Maor ‘t oog was nauw hum dicht, of hie kwam weer in ‘t
aende:

De rozebos schrikt op en rop de liestring reur . . .

Het kerkhek klept’ alarm . . . een schaore wilde vrômden

Komt langs de aole kerk en gaot de paden deur.

En hof en hege, torenhaan en liestring

Ziet hor zuk scharen um een stille zark

En hort van Podagrist en Lesturgeon en daanken

En van belofte vot te bouwen an hor wark.

Dan zint ze weg. Nyplichtig komp elk naoder.

„Die bloemen,’ ‘ schimpt d’ liester, „op dat aole graf .
. .” „

Stil toch! ‘tWas „ Van der Scheer, ” rop d’ haan
hoog van de toren,

„Die z’ an zien beste vrund, oês Zweeler domnee, gaf.

„Ik heb hum zo gôed kent, dat kaereltien oet Kôevern !

„Wat hadden z’ een idialenl Ik was een goeie vrund

„Van Boom en Lesturgeon en Van der Scheer, deNeurman;

„VVat hebt ze doetertieds toch weinig worden kund.

„Maor reur kregen hebt ze ‘t aal, ôes aole land van
Drente.

„Y almaol hebt die schaor van volk zo net jao ziên

„Al nye naowos van die kleine kloft van drienen.

„Die jonge „Van der Scheer” zal ‘t wis en zeker
riên.

Ter gelegenheid van de Lesturgeon—herdenking te Zweeloo
voor de Drentsche Studiekring „D. H. van der Scheer” ter perse gelegd door
Van Gorcum & Com[ te Assen