De Pet 1

De Pet 1

De pet.
“Gerriet, ij mut ’n nije pet hebben”, zee Jannes, ‘van dizze is Zundag glad of. Mor goa er no niet allien op af, want dan komt ’t weer verkeerd oet”.
“Woorum verkeer oet?”vruug Gerriet, “’k zal toch allien wal ’n pet kunnen koopen, dat he ‘k wal vaker doan, en dan zeeden ze almoal da’k zon goeie keuze hadde. Bliev’ mor gerust in hoes, ’t komp best terecht”.
’n Paar cavens later kwam Gerriet met de nije pet in hoes.
“Kiek no mor ies vrouw”, zeed’ “wat tij er van dunkt, stied mij goed?”
Jannoa sluug d’ hannen in ’n kanner.
“Mien lieve man”, zee ze, “hier is jo wal twee nummers te klein.””Nee, dat hèz mis, hie mag wat krap wezen, mor ij moet denken, zon pet moej indragen, dat is de kwesjie, dan rekt dat van zuls. ’t Is anners pet genog, zuk zo zeggen”
“Joa”, zee ze, “’t is pet genog, mor ij liekt net ’n gek menak, aj hun op hebt. “Zo mopperden ze nog wat deur tot bedtied toe.
D’Aner dag begon Gerriet de pet in te dragen. Hie truk hum ies flink undeel, zoodat hun ’t heufd zoowat op springen stund, en gung de deuroet.
“’k Heb ’n gevuul”, zeed’bij zuk zuls, “ok’n gispverband um de kupheb, mor ’t zal wel wennen”.
Hie truk hum nog mor weer ies wat stiever, want de pet was oet zuk zuls weer omhoog scheuven. En net doe Gerriet um d’hoek van Derk zien hoes kwam, kwam er ’n stoot wind, die de pet regelrecht in ’t modderege brandgat flapte.
“O kerl nog toe, “ruup Gerriet, “mien mooie nije pet, jonge, jong, doar brek mij ’t zwiet joa van oet. “
’t Duurde mor even, doe wazzen er al ’n stuk of wat kwoajongs met lange stokken in ’t voele water an ’t plensen, um de pet aan de kant te kriegen, en dat lukt. Ien van de jongs had hum an de stok hangen. Mor ’t was niks mèr as ’n vodde, ’t was gien pet mèr.
Gerriet truf ’t nog al, Jannoa was net even de deur oet, en hie stopte ’t smèrege ding weg op d’ opkamer in ’n bedstee die veur rommelhok diende.
“No moe’k as de duvel zien”, zeed’, “da’k weer zon zulfde pet kriege. Dat Jannoa mij dat gevallgien niet veur de voeten kan gooien.”