Docente/schrijfster/dichteres Beate Plenter uit Meppel 'Ik ben nog lang niet uitgeschreven'

DOOR MARIANNE WEEGENAAR MEPPEL ‘Eindelijk een boek met een kleurig kaft!’
Voor de Meppeler schrijfster/ dichteres Beate Pienter (68) was de uitgave van
haar boek ‘Hooghalen, dorp van mijn jeugd’ een bijzondere gebeurtenis.

‘Mijn leven lang wist ik al dat ik dit boek moest
schrijven’. Ze heeft veel meer publicaties op haar naam staan, maar de
lesboeken voor docenten die de gepensioneerde lerares drama en omgangskunde
schreef hebben veel ‘saaiere’ omslagen… Op de voorkant van het boekje over
haar jeugdherinneringen prijkt een kleurig schilderij van een Saksische
boerderij van de in Meppel geboren schilder Jannes de Vries.

In december vorig jaar werd het boek gepresenteerd en in
vier dagen tijd was de hele eerste oplage uitverkocht. ‘Een bestseller in
Hooghalen!’, lacht Beate. Het boekje geeft een beeld van het Hooghalen in de
jaren veertig van de vorige eeuw. Hooghalen was in de Tweede Wereldoorlog niet
zomaar een dorp; het lag maar drie kilometer verwijderd van bet kamp
Westerbork. het boek geeft een beeld van het leven van Beate zelf en dat van
haar ouders en dorpsgenoten, met de belevenissen uit de oorlogstijd als
kernpunt.

‘Er komen verhalen aan bod die ik van anderen heb gehoord,
maar het meeste heb ik opgediept uit mijn herinneringen’, vertelt Beate, die
over !en fotografisch geheugen voor beelden en geuren beschikt. Ze was zes ten
tijde van de bevrijding, maar kan zich niettemin nog enorm veel uit haar
kleuterjaren herinneren. ‘Ik heb wel eens een film gezien over de Tweede
Wereldoorlog van Paul Verhoeven, waarvan ik zeker wist dat het er zo niet
uitzag…’ Het blijft bijzonder dat niemand in Hooghalen wist wat zich precies
in kamp Westerbork afspeelde, aldus Beate. ‘We hoorden wel wat over werkkampen,
maar dat het zo gruwelijk was, daar heeft mijn vader pas in 1945 ontdekt…’

Laatbloeier

Beate Pienter woont sinds 1971 in Meppel, een stad die haar
enorm aan het hart gaat. ‘Maar ik voel me ook erg verbonden met Hooghalen en
ben heel blij dat ik ben opgegroeid in het boerendorp dat het toen was’. Al
tijdens haar vroege jeugd werd de liefde voor haar toekomstige woonplaats
Meppel gevoed: door haar vader, een geboren Groninger die echter in Meppel had
gewoond en enorm veel van de stad hield. ‘Hij was nauw betrokken bij Tavenu en
de verhalen en foto’s van het toneel kende ik op mijn duimpje. Ook heeft hij
het lied over de Meppeler Toren geschreven. Iedere keer als dat lied gespeeld
wordt, hoor ik het in gedachten mijn ouders zingen terwijl ze aan de afwas
stonden’.

Beate is eigenlijk een laatbloeier als het op schrijven en
dichten aan komt. ‘Ik wist niet dat ik het kon’, bekent ze. ‘Ik was een jaar of
47 toen ik voor mezelf begon om dingen
meestal in het Drents op te
schrijven. Het was toen vooral een uitlaatklep voor me, omdat ik een druk leven
had met mijn werk en mijn zieke moeder, die ik bij mij thuis verzorgde.’ Op een
gegeven moment stuurde ze het een en ander op naar Oeze Volk, een tijdschrift
met gedichten in de Drentse streektaal, en naar het Drentse letterkundige
tijdschrift Roet. ‘Zo is het begonnen en ik ben nu fanatieker dan ooit bezig
met schrijven in het Drents… ik heb er verschrikkelijk veel plezier in!’ De
onderwerpen haalt ze overal vandaan. ‘Zelfs als ik denk dat ik geen inspiratie
heb, hoeft er maar een kleinigheid te gebeuren waardoor ik weer een idee krijg.
Dat is het wonderlijke van creativiteit. Ik ben nog lang niet uitgeschreven;
het is heerlijk dat ik dit kan doen.’

‘Het nadeel van streektaal is dat je als schrijver
automatisch een kleiner bereik hebt. ‘Teveel Drenten kunnen geen Drents lezen’,
vindt ze. ‘Bovendien is er niet één Drents dialect, maar zijn er wel acht
verschillende. Maar ik heb laatst voorgelezen in Norg, en dat ging goed!’ Ze
schrijft op dit moment veel over oude mensen. Verhalen vol mededogen en
weemoed.

Vraagbaak

Wie Beate Pienter op internet googelt, komt direct uit op
haar eigen website: www.plentyonline.nl. Plenty Online biedt Online coaching en
is een vraagbaak als het gaat om pedagogisch-didactische kwesties. Als
onderwijskracht wil Beate hiermee leraren en scholen ondersteunen in hun
functioneren. ‘De site is bedoeld om de leraar een hart onder de riem te steken
en is een positieve stimulans voor de gehele leeromgeving’, licht Beate toe. De
website richt zich op docenten, mentoren en leerlingbegeleiders, maar ook op
leidinggevenden, coördinatoren en locatiedirecteuren.

‘Ik ben vroeg met pensioen gegaan, omdat ik op mijn 56ste
plaats kon maken voor een jonge leerkracht, maar dat betekent niet dat ik op
onderwijsgebied niets meer te melden heb’, vindt Beate. Ze schreef na haar
pensioen verschillende lesboeken voor docenten en ging voortvarend aan de slag
met haar website. ‘Er staan 450 handleidingen op en twintig daarvan kunnen
gratis ge download worden. En daar wordt gretig gebruik van gemaakt!’

Veel leraren knappen tegenwoordig af op het voor de klas
staan. Het is een onderwerp dat Beate na aan het hart ligt. ‘Wat eigenlijk een
verplicht vak zou moeten zijn is burgerschapskunde’, vindt Beate. ‘Daarbij
leren jongeren om samen te werken, elkaar ruimte te geven en respect voor
elkaar te hebben. Het helpt kinderen om een identiteit op te bouwen. Kinderen
willen iemand zijn en erkend worden. Wat ik belangrijk vind is dat kinderen
gekend worden op school. Anonimiteit veroorzaakt onverschilligheid bij
jongeren. En elk mens moet zich toch ergens en hoe dan ook mee verbinden’.

Talent

Beate betreurt het dat het vak van leraar zo’n negatief
imago heeft. ‘Uitgangspunt zou moeten zijn dat alleen de besten voor de klas
mogen. Lesgeven vereist nogal wat talenten. We moeten zorgen dat de
lerarenopleidingen aantrekkelijker worden, met veel meer studiereizen en
excursies. Ik vind het een geweldig beroep! Je mag aan de wieg staan van al die
talenten en mogelijkheden die mensen hebben, waarbij jouw aandeel als leraar
van wezenlijk belang is. Als je ziet dat je leerlingen groeien, zowel op hun
vakgebied als in de intermenselijke omgang, lijkt dat een beetje op toveren,
zei een rectrix van een school. Daar ben ik het helemaal mee eens!’

Gedichten van Beate Pienter zijn ook te vinden op www.hooghalen.com.

Van beate Pienter verscheen eind vorig jaar ‘Hooghalen, dorp
van mijn jeugd’, waarin zij haar herinneringen aan dit Drentse dorp beschrijft.
(Foto: boom uitgevers/Gerrit Russchen).