Eerbied kinderen spreekt Roel Reijntjes aan Drent helpt Thaise jeugd via Engelse les aan baan N.v.h.N. 22-08-1989
Eerbied kinderen spreekt Roel Reijntjes aan Drent helpt Thaise jeugd via Engelse les aan baan N.v.h.N. 22-08-1989
Eerbied kinderen spreekt Roel Reynties aan
Drent helpt Thaise ieugd via Engelse les aan baan
Van onze correspondent
BEILEN — Sommige mensen noemen hem wel eens de paradijsvogel van de Drentse showbusiness, de maestro van de poëzie van De Olde Landschap. Op het eerste gezicht niet iemand die zich zo vreselijk druk maakt om de minder bedeelde medemens. Roel Reyntjes: dichter, conferencier en schilder. In zijn huis in Beilen kijkt hij uit op zijn tuin met vlijtige liesjes, geraniums en Italiaanse beelden en vertelt over zijn vele reizen. Net terug uit China, in oktober gaat hij naar India en in november staat een bezoek aan Thailand op het programma.
Hij gaat er voor de tweede keer heen. Niet om op vakantie te gaan, hij heeft een missie. Engelse les geven aan kinderen in een weeshuis in Pattya,• de hoofdstad van de gelijknamige provincie, ongeveer 200 kilometer ten oosten van Bangkok.
Hoe raakt een Drentse schrijver verzeild in een ‘lesgeefsituatie’ in Thailand? Roel Reyntjes: “Pattya is eigenlijk het Zandvoort van Thailand. Ik was mijn ring verloren in zee en zonder sieraden voel ik mij niet helemaal chique. Ik deed aangifte bij de Tourist Police. Ik zat op de balustrade mijn beklag te doen toen een van de officieren mij vroeg of ik hem niet kon helpen met zijn Engels. Natuurlijk zei ik ‘ja’ en ik ben onmiddellijk naar de boekhandel vertrokken om lesmateriaal te kopen. Het ‘Thais phrase book’, een simpel boekje waaruit je iemand de eerste beginselen van een vreemde taal kunt leren. Ik had een prachtige klas met Thaise jongens en ze kwekten me na. Als ze tien Engelse zinnen kunnen zeggen staan ze veel sterker dan de anderen. Ik was gecharmeerd van die ‘Budha’s’ in uniform met die geheimzinnige glimlach.”
Gecharmeerd zijn van uniformen is wel wat anders dan het sfeertje in een weeshuis. Reyntjes zet zich in positie: “Toen ik een keer les had gegeven op de Tourist Police Academy kwam ik terug in het hotel en ontmoette twee VIP’s die er ook logeerden. Een van hen nam mij mee naar het weeshuis en stelde mij voor aan Father Brenhan, een Ierse rooms-katholieke geestelijke die heel mild tuisen die lieve kinderen staat. Ik schonk drie fietsen.”
Reyntjes raakte aan de praat met Father Brenhan en het gesprek kwam op de Engelse les. “Eigenlijk dachten we in dezelfde richting. Hoe krijgen we deze kinderen in de maatschappij? Er is een stroming dat de economie zich via Japan en Korea naar Thailand verplaatst en in dat licht is hee van het grootste belang dat ook mensen uit de onderste sociale laag zich ontwikkelen. Als de aanzet er maar is. Als kinderen Engels spreken, zie je opeens dat ze een baan krijgen. Al spreken ze maar 30 zinnen.”
Bekend is dat Reyntjes in de regel niet zoveel van kinderen moet hebben. “Tja, dit is anders. Wat mij zo bekoort in de Thaise kinderen is dat ze voor mij een eerbied aan de dag leggen die ik in Nederland zo mis. Ik heb het aangeboden vanuit het gevoel datje best iets te geven hebt, ook al ben je dan wat een ouder persoon. Ik wil dat graag, iets doen voor andere mensen, me nuttig maken zonder dat daar metéén in financieel opzicht iets tegenover moet staan. Ik betaal mijn reis- en verblijfskosten dus ook zelf. Het zit wel in me. Dat leraar zijn en daarmee hoop ik een bijdrage te leveren, hoe klein ook, aan het verbeteren van de leefomstandigheden van de Thaise jeugd die in de eerste plaats ontwikkeling nodig heeft.”