Gedachten van 't olste wichtien

Gedachten van ‘t olste wichtien

Gedachten van ’t olste wichtien

’t is al laat moe, mor ‘k lig wakker
Hier in ’t kleine kamertien,
Nee, ik hol mij echt wal dapper
’t is mor zelden dat ik grien.

Zussie Mieni lig hier noast mij
Stief heur haantien in mien hand,
En oez’ kleine wimpien, moeder,
Slap in ’t kleine ledikant.

Koelties krigge nog in d’wangen,
Net as vroeger azze lacht,
Ak hum toedek zagge ’s oavens
Lieve Moetie , goeien nacht.

En dan wordt ’t mij even muijlik,
Knipe ik stief de oogen dicht,
Gelukkig, hie vuult nog ’t gemis niet
Zoo as ik, je groot wicht.

‘k Hoop mor, dat die vrumde vrouw
Niet zoo lang bij oes mag blieven,
Bang zin ‘k, veur heur schelle stem
In veur aal dat snauwend kieven.