Gedichten uit Beewood
Merakels
Drok-kregel scheuf ter ‘t spinnechie
veur ‘t veinsterglas veurbij….
De dunste draod was kôrt genogt;
hij naamp ter nog wat bij!
Hij zweeide wied de wereld in:
„Wat as de veugëls kunt, det kan ik ook;
now eerst hef ter ‘t leven zin! ”
Een pumpelmeze kwaamp vliegend an
en pikte hum gezwind – Ducht bij heurzôlf:
„Zeg -, weet ie wàt? Ik eet oe òp,
want ie smaakt goed, mien vrind”.
Deink’ drum eem nao, veurdaj begint:
Dat he’j der van; wij ziet hoe ‘t lôp
as spinnechies heur hoger veur doet,
hòger, dan det z’in wezen bint!
BEEWOOD
Top-overleg
Waorumme toch, det alsmar weer
‘t gepraot zo sloeks, zo taoi verlôp?
Hoe kan ‘t now toch, det keer op keer
‘t gevuul van onmacht oens bekrôp?
Bestuurders schudt geducht van nee;
zit diepe gebeugen in ciefers van de boeken
Gien ruumte meer, naor heur idee, —
Doet wel taktvol ‘t staandpunt uut de doeken.
Wij wachten òf en zult ies zien:
Dommies gooit z’er van weerskaanten
zundermeer wat water bij de wien!
Dan ist weer ies, zo aj wel vake ziet:
Wele as ter water bij de wien
dôt is jao meestentieds zo mal nog niet!
BEEWOOD
Een bakkie troost
De iene dreeit ter ‘t kôppie umme
as hij niet veule zin meer hef.
Een aander gef zowat te kenn’n
deur derveur te zôrgen det ‘t lepeltie
in et kôppie stieken blef.
De iene drinkt uut ‘t schôtteltie,
de aander langers de raand;
de darde dôt de pinke in d’heugte,
van de linker of de rechter haand.
Seins heur ie òk wel es beweren
bi’j ‘t vraogend, scheinkend ummegaon;
„Dizze keer mar niet, al lus’k hum geern;
wo’j mij dit rondtie aoverslaon?”
Koffie wodt ter jao aait eschônken;
zo òk ant eind van dit verhaol:
Um en naobij een ure of achte —
‘t Is kôrt veurt neis van et journaol —
Et huus an kaant, eem in de kraante,
want: Op’t bedde ligt al ‘t kroost —
Eem zitn, eerst eem een bakkie troost.
BEEWOOD
Al haoste Ibs
Gruunland, vanneis weer of-erikt,
escheurd ok wel, gin hinderholt,
ligt ter al gruun en ummebouwd:
Een hiele toer; deur kluun en kloetn.
Now gaot z’er rap mit pootgoed uut de voetn:
Vrogge erpels – neegnwekers – ‘t hiele voer
stiet al in steupelties in d’onderschoer.
Ok bint z’er al, dat ruuk ie best,
mit de giertenke int ronde ‘west.
Meinsn kuj wat langer buten zien,
want et veurjaor brengt elk op de bien’.
Ant blad an nabbechies van de bomen
ziew’ gaondeweg, weer ‘t veurjaor komen.
Vant gewôs en kruderije is ter zàt:
‘t Is molslaot, klauwer, oerkenblad.
Et jonkvie vret drok-an vant varse grös..
De zonne döt ter ’t veurjaor lös!
BEEWOOD
Eem was er stille …
Twi’j menuten was ‘t wat stille –
Twi’j menuten klônk ter gien geluud –
‘t Was een klein moment gedeinken
Vlaggen hungen haalfstok uut .
Zwiegend gungen zij deur de straoten –
Mannen – vrouwen – kiender – umme ‘t even –
Heur gezichten stunden gelaoten
en de mieste monden zwegen .
De klokken klept Veurdet ‘t nog duuster is,
Tooit zij de groeven en ‘t geschoefel blif
‘t Is veur alle helden; naogedachtenisse
‘t Blef oens vaste in de geest egrift .
Mooiste blommen hebbe wij egeven, egruid
uut vrije grond, waorvan zìj enkelt môchten dreumen.
Veur heur, veur wele ‘t leven ‘t òf leut weten
Of zôlfs heur onneudig pienlek wodde ontneumen…
Wij zult hèur moed, heur stried veur ‘t vrije leven
stôrm…
heur streven veur òenz’ vrijheid nooit vergeten!
BEEWOOD
Störm drif over
Zò duuster, ‘t zwark is iene zwarte vôrm
De wirrelwiend gruuit staodig an tot störm…
Glidt grimmig, giert langes ‘t oelebord;
Bôg al wat in de wege stiet kapot –
Tast in ‘t veurbijgaon veinsterloeken an;
Joelt jachtig deur de baanderhoek hen dan –
Grist gretig ok deur alle takken van de hof;
Bevrijdt ter ‘t heem van gurrelzaand en stof –
Nao nog wat angaon keert ter ‘t tij ;
Nao stôrm de lijte, en weer nij:
Stiom lat ter al wat lôszii vrij!
Stiom drif wel aover, zegge wij.
BEEWOOD
Krabber-vertellechie
Et roegste wark dat is ter edaone wa
nt veule bocht ziew niet meer staon
Van ‘t ofvalspul genogt, dat hew der zat:
‘Gien vergif laanks ‘t huus op ‘t tegelpad!
Gemiente har heur d’r al mit bemuid;
wat hèur angunk, gedaone mit ‘t gespuit!
Der bint ter, die „wat roeg” bemint; zij zegt:
, Weet ie, dat bocht en roet ok kruden bint?
Want gifgespuit? Jao, da’s zo slecht!
Temee komp’t nog in ‘t grondwater terecht! ”
lezerzaken speult daor vôtdaalek op in
en bestelt non krabbers naor heur zin.
En ,.twi’j-under-iene-kap die weet ter van:
Zij schaft heur saam een krabber an!
Eem bijgaon is jao ‘n kleinegheid..
– ‘t Is jao gien groot onderhold
Kiek, aj non zôlf oen tuuntie meijt
dan kriew wat meer zôlfwarkzaamheid.
‘t Ankoomnd jaor kunt wij iens zien
wie datter oprecht wark maakt van de tuun.
Wil ie geern wat raod? Non, dat is dit:
Nim in de loop zomar de win-akkerties mit!
BEEWOOD
De scheerbaos
Gebruukt z’er ies wat roege taol,
-dat komp jao wal iens veur-
dan zegt de scheerbaos: „Pas ter op!’ ‘
of: „Deink ter umme, heur,
temee scheer ‘k oe nog hielemaole kaol! ”
Wie as ter ‘t maakt wat als te grof
krig zò bij hum de baord erof!
Een praottien giet ter aait wel in;
de klaanten lustert naor zien woorden:
vake geleuft z’hum haoste allemaol.
De klaanten kent ‘n kaander an de taol.
krek as de leden van ien groot gezin.
En aait weer is zien haand zo vaste
bij ‘t gebruuk van schere, of kommechien en kwaste!
De klaantenkring kek in de kraante.
of ok ‘in ‘t ien of ‘t aner blad:
terecht, de scheerbaos zit niet zunder:
jao, kraanten en bladen bint ter zat!
Scheerbaos schildert bieldend in ‘n blom ‘rieke taol
en as hij slim smeu ‘t verhaol vertelt.
lustert z’allemaole. is ra•p weer de rust hersteld!
Elke klaant gef daor d’eigen miening deur:
vake voert z’er ‘t hoogste woord:
Harm de Varver, Darrek Duffel, Battes Kolpeteur.
Gepraot wat scheerbaos niet bekoort
gooit hij gewoon mit scheerwater aoverboord:
Is hum ‘t gekakel niet zo naor zien zin
dan ziept hij zôlfs heur mond nog in!
„Heb ie nog ‘n guldn, acht duppies en een
stuvertien?”
-Terloops hanteert de scheerbaos ‘t vegertien-
Ok helpt hij oe de jasse in: „Zo -naor oen zin?’
Dan veegt hij leste haoren vôt en nog wat stof
„Zo, veule hebt vandage weer de baord erof! ”
Wie as et weten wil die mag ‘t wel heuren:
„De scheerbaos hef mij glad èscheuren! ”
BEEWOOD
Laomechies
De musse op; jasse mit de dikke krage
Gaoj mit, hen achtern op de diek?
Et schaop van Harm hef ejongd vandage,
heur lammer staot te kiek.
Wel, ziet ze daor iens staon,
zo eigenwies, tevreden;
de kleinties zult wel springen gaon,
dàn zul ie ‘t nog beleven!
Zôl ‘k ok wat stoete geven?
Wij hebt tw’ij plakken elk –
De kleinties bint gien stoete neudeg,
want kleinties? Die drinkt melk!
Wat stiet heur dat toch wies:
Z’ij hebt een wolleg jassien an.
Jao, dalek koomt nog kolde an
mit hagel, sni’j en ies.
As ‘t nao een zettien warmer wodt,
dan hebt ze niks te vrezen;
want as de zunne langer holdt,
dan zal ‘t weer veurjaor wezen!
BEEWOOD
Verlaangsteg
Seins nog braand ik van verlaangst
naor et ongebaande pad
‘k Pruuve nòg de hemerties
die ik ter underwegens at.
‘s Aovends laot, in et twijduuster„
hew vanneis de „kerels” eteld:
Jeneverbessen – struken,
iens wachtholders van ‘t vrije veld.
Hew genogt van ‘t daagse jachten,
ontgiet oens daorvan seins de zin,
dan gaow wel wied in gedachten
wachtholder’s vrije veld weer in.
BEEWOOD