Harfst

Wat giet de scharpe noordenwind

No in mien hof te keer,

Hie spaart gien blàd, gien late bloem,

ie Hie spaart gien winterpeer.

Wild jaagt de wolken grauw en zwart

Over het Drentse land,

En ik staar oet mien kamerraam,

Deur weemoed overmand.

Daor op de bank in zommer-zun

Doar zat wij dag an dag,

O gure harfst, wat bracht ij mij

Iniens een zwore slag.

Wat dut het zèr, wat schrijnt-het diep en

A’j ‘t liefste oet je leven

op ‘s levens aovend of moet stoan, ch

An ‘t graf moet overgeven.

Een leste lieve, ‘tere blik,

Een zucht, doe wuur ‘t zo stil,

Zo leeg, zo duuster hier in hoes,

Doe. wuur ‘t in mij zo kil.

Ja, toe mor harfstwind, sloa mor deel,

Zo sturmt het ok in mij,

‘k Verlang niet noa de zommer mor,

‘t Is um natj woestenij.

Ik dool , ik zuuk in hoes wat rond,

Mis ‘t innig, warm verband,

Ik staar mor cet mien kamerraam,

Deur weemoed overmand.

A. Dening.