Het Drentsche wicht

Het Drentsche wicht

Het Drensche Wicht

Wijze: Daar bij dei molen , die mooie molen

1
Bij grune wei noast broene hei
Doar woont een lief Drentsch wicht,
Met blonde krul en diepblauw oog,
Met rozen op ’t gezicht
Er is in ’t land gien knapper kind,
Gien wicht zoo fier van stand,
As ’t wicht dat mij heur liefde gaf,
In ’t mooie Drentsche land.

Doar bij dei weide, noast broene heide,
Daar woont het wicht, waor ik mien hoop op bouw
Ja bij die weide, noast broene heide,
Doar wordt dat Drentsche wicht mien blonde vrouw,

2
Ik kwam heur tegen op de fiets,
En lachte heur ies toe
’t vruur mij zoo mal, zoo warm in ’t hart
Zoor vrumd, ik weet niet hoe,
Zij keek ies um, ik keek heur noa,
Mor toch was tusken ’t wicht en mij
De eerste stien gelegd.

Doar bij die weide enz.
Als in vers 1

3
Ik zag heur doe al hiel gauw weer,
Ze plukte ’n korenbloem
Ik truk de stoute schoenen an
‘t Wuur mij in ’t hart zoo roem
Ik vruug heur wat zij kleurdedoe,
Wij mulden oes wat roar,
Mor och, wat gung dat wunderbest
Wij wazzen ’t doalik kloar,
Daar bij die weide, enz

4
No is het leven mij een lust,
En zing ik heur een lied.
Er is gien wicht zoo goed zoo lief
In hiel de wereld niet
Ze siert zuk niet met vrumde veer
Wet van gien gekke kuur
Heur nagels ken gien varve of lak,
Ze is kind van de noatuur

Doar bij die weide, enz

5
Heur lippen kriegt gien kwastien rood,
Dat hef ze niet dan doen,
Die gekke streken lèrt ze niet,
Ze hold heu an ’t fesoen,
En nog tot slot een lèste woord,
Veur Drentes wichterschoar
Geluk en zegen op je weg,
Wensch ik je met mekaar.

Doar bij de weide, noast broene heide,
Doar woon het wicht, woar ik mien hoop op bouw
Ja, bij de weide, noast broene heide
Daur wordt het Drentsche wicht mien blonde vrouw