In Memoriam Beate Plenter (1939-2013) Strijdbaar literair en hartelijk M.C. 05-08-2013

In Memoriam Beate Plenter (1939-2013) Strijdbaar literair en hartelijk M.C. 05-08-2013

In Memoriam Beate Plenter (1959-2015)
Strijdbaar, literair en hartelijk

MEPPEL – Met het overlijden van schrijfster Beate Plenter (74) heeft de Meppeler gemeenschap een geëngageerde en strijdbare inwoonster verloren en de Drentse gemeenschap een voorvechtster van het behoud van de Drentse taal en cultuur. Ze werd onlangs geconfronteerd met de illusieloze diagnose dat ze terminaal kanker had. Heftige pijn dwong haar op een door haar zelfgekozen tijdstip, vorige week woensdag, definiüef afscheid te nemen van haar dierbaren.

Ze stelde vrienden en goede bekenden telefonisch op de hoogte van haar naderende einde. Begin vorige week hoorde ik voor de laatste keer haar stem. ‘Ik kom afscheid van je nemen,’ opende ze het gesprek. Ik geloof dat ik haar – nog steeds wat verbouwereerd – aan het slot een goede reis heb toegewenst.
Ze volgde het nieuws, internationaal, landelijk, maar ook lokaal en regionaal op de voet. Beate had overtuigende standpunten over gebeurtenissen en ontwikkelingen in de samenleving. Na het overlijden van Fleur Bloemen begon een maatschappelijke discussie over pesten. Beate schreef in februari van dit jaar een indrukwekkende ingezonden brief over dit onderwerp.

‘De hartverscheurende uitzending ‘Gepest’ en de aandacht die de Meppeler Courant besteedde aan de gevolgen voor betrokkenen uit Meppel is terecht. Het is een probleem v66r en vân ons allen.’ De onderwijsvakvrouw pur sang adviseert het volgende: ‘In een Idas kun je goed burgerschap leren. Een klas is een miniatuur van de maatschappij met dezelfde machtsmechanismen en onbegrip, maar er kan ook solidariteit en respect worden geleerd en dat iedereen recht heeft op een plek binnen de groep.’
‘Ouders die doorvragen en ook la•iüsch kunnen Idjken naar hun Idnderen, zijn die er nog? Zijn er onderwijzers en leraren die als pedagogen mislukken en niet gekeken hebben naar wat er met hun pupillen gebeurt en is gebeurd? Iedere volwassene kan een Idnd beschermen tegen een beschadigd leven. Ieder Idnd kan opkomen voor een gepest vriendje of klasgenoot. Daarvoor zou ik ze belonen.’
Opvoeding
Hier sprak een wijze vrouw wier hart bij het onderwijs lag. Ze was werkzaam op verschillende scholen in Drenthe als docent drama en omgangskunde. Ze schreef er boeken over, bijvoorbeeld in 2003 ‘Het ABC van de opvoeding voor docenten’ en tal van artikelen in onderwijsvakbladen.
Ze schreef ook in het Drents. Beate was verbonden aan het Huus van de Taol in Beilen. Ze was vaste medewerkster van ‘Maandewark.’ Samen met Miny Hofsteenge en illustrator Jan van Os schreef ze in 2000 het Idnderboek ‘Marinus Moesie en aandere vertellegies.’ Elk jaar deed ze mee aan de Vrijheidsdichters, een project van RTV Drenthe. In 2010 kwam de historische roman Gijsbertha’s Adel uit. De kracht en moed van deze vrouw om zich te handhaven én vooral haar keuzes tijdens de Tweede Wereldoorlog, maken haar bijzonder. De inhoud is gebaseerd op het leven van een vrouw die echt geleefd heeft.
Zeer recent publiceerde ze haar laatste gedicht ‘Terugblik’ in het letterkundig tijdschrift Roet. De eerste zin van dat gedicht: ‘Wat wil ik nog, waarom treuren als jaren worden als de laatste pepermuntjes in het rolletje.’

Beate was strijdbaar. PW-leider Geert Wilders bracht tijdens de verkiezingscampagne in 2011 een bezoek aan verzorgingshuis ABC. Beate walgde van de opvattingen van Wilders over de multiculturele samenleving en hekelde zijn uitlatingen waarin hij allochtone medelanders wegzet als tweederangsburgers.
Met een vriendin posteerde ze zich, moeizaam lopend vanwege een chronische aandoening aan een heup, bij de inrit naar Huize ABC met een simpel protestbord: ‘Er is maar één volk: mensheid.’ Ze verkneukelde zich bij de gedachte dat Wilders het bord m6oet hebben gezien.
Beate stond haar levenlang op de barricade om mensenrechten te verdedigen. Ze was in Meppel oprichtster van de afdeling van Amnesty International. Als ze onrecht bespeurde, Idom ze in de pen. In 2010 reageerde ze met een ingezonden brief over een commentaar in de la•ant over het gedoogkabinet Rutte 1. ‘Het zou fijn zijn,’ schreef ze, ‘als niet alleen gedacht wordt aan het eigen comfort en belang. Een volk is meer dan een verzameling individuen. Ook eens denken aan anderen rondom ons, lijkt me toch wel getuigen van poliüek fatsoen en kan vast het zelfrespect vergroten. Van ieder mens en zeker van dit land, lijkt me.’
In een gastcolumn in de zomer van 2006 herinnerde ze de lezers aan de Tankman, de jonge Chinees die in 1989 op het Plein van de Hemelse Vrede in Beiing de tanks wilde tegenhouden. ‘Een onvergetelijk moment van heldenmoed van die gewone burger. De wereld kijkt toe. Er komt geen politieke verandering in China, integendeel. Buigend ontvangen wij Chinese delegaties die mogelijk nog meer aan onze welvaart kunnen bijdragen. Het is alsof je bij je buurman gaat koffiedrinken, terwijl je weet dat hij zijn vrouw de vorige avond in elkaar heeft geslagen. Als betrokken burger blijft er altijd een steen op je maag liggen als je al die gebeurtenissen in de wereld aan je voorbij ziet rollen. Er blijft altijd iets van ongerustheid en verontwaardiging in mij als ik het nieuws tot mij neem. Een geïnformeerd mens betaalt een prijs voor die vaak jarenlange informatie.’
‘En dan even de troost van een moedige burger die het niet pikt. Die de oprechtheid en waardigheid vertegenwoordigt van ons allemaal. Lieve man uit China, waar je ook bent en wie je ook bent. Ik hou van je!
En wij houden van Beate.

Ton Henzen