Neie fiets D.G.P. 19-11-'87

Neie fiets D.G.P. 19-11-’87
Neie fiets
As Lammert het tuunpad oplôp zôt e dat de gerdienen van de veurkamer nog dicht bint, bliekbaar hef gienien der an dacht ze weer lôs te schoeven.
Lammert hef in Grunning studeeerd. Eerst een jaor sociale academie, toen een jaor rechten en now wet e zôlf niet meer waor e veur deurleert.
Geboren 23 juni 1898 in Rolde, stun in de krante. Geesien Koops was Old worden. Meer as vieftig jaor was ze trouwd west met Roelof Mollema. Now is ze dood en begraven.
Een bel zit niet bij de achterdeur. Lammert wacht even veur e anklopt. Zwiet stiet hum op de rugge. Tweemaol tikt e met zien zegelring tegen het glassie. Geliek heurt e gestommel. ollema, in warkbroek en met een glimmend vest over een griesgestreepte boezeroen dôt de deur lôs.
„Moi”, zeg Lammert, „ik heet Kroeze en ik bin maatschappelijk warker, Ik wol even met joe praten”.
Hij lôp achter Mollema an het huus in. In het nauwe hallegie stiet een fiets half onder een deken. Lammert stôt met zijn bien tegen de trapper. De fiets gledt een eindtie vot en de deken valt op de mat. Nargens een roestvekkie.
„In de schure stiet mien deurdeweekse fiets”, zeg Mollma, „disse is veur zundags. Het leste jaor he’k hum niet meer bruukt, mien vrouw kun het huus niet meer uut. Ze hef lang ziek west, mus in bère blieven. Nee, zundags gung lk nooit meer vot”.
In de keuken giet Mollema an het andere einde van de taofel zitten. Hij schôf een boterhambordtie kôrsties ligt der nog op naor het midden en leunt met de ellebogen op het zwilk.
,Je komt zeker veur het bejaordenhuus?” Muu kroept de woorden over taofel. De lucht in dit starfhuus is nog dik.
,Moej goed begripen”, zeg Mollema veur Lammert zien mond opendôt. „Ik bin niet zielig. Geesien en ik hebt een mooi leven had.
Meer as vieftig jaor bint we trouwd west”.
Lammert knikt, dat wus e ja al. ‘t Is dat ik slim stief in de botten bin en da’k mij met het huusholden niet redden kan, anders gung’k hier niet vot, bleef ik hier wonen”.
Later op de dag lat Mollema hum de schuur zien en de deurdeweekse fiets. Het duurt
Lammert net lang genog en hij is bliede dat Mollema nao de thee veur een dutte hen bère wul.
,lk was wel even of”, ze e, „gao maar rustig slaopen”.
Het zal mij nei doen hoe as het in de krant omp’, denkt Lammert as e het tuunpad fredt. ‘Het zadel moe’k straks wel even hoger etten’.
Gerard Stout