Nieuwe bundel van leraar statenlid voorzitter huisman columnist en dichter Lukas Koops Sombere optimist windt er geen doekjes om D.G.P. 01-04-1994

Nieuwe bundel van leraar statenlid voorzitter huisman columnist en dichter Lukas Koops Sombere optimist windt er geen doekjes om D.G.P. 01-04-1994

Nieuwe bundel van leraar, statenlid, voorzitter, huisman, columnist en dichter Lukas Koops
Sombere optimist windt er geen doekjes om

Lukas Koops (41) uit Grolloo is leraar Nederlands, lid van Provinciale Staten van Drenthe voor Groen Links, voorzitter van de Drentse Schrieverskring, huisman,
columnist en dichter. Onlangs verscheen, in de serie ‘Koppel-TaoI’ van de Stichting Het Drentse Boek, de dichtbundel ‘Dood spoor’. De columns, die hij schrijft voor het
Maandblad Drenthe, worden gekenmerkt door een kritische toonzetting. Ook in ‘Dood spoor’ windt Lukas Koops er liever geen doekjes om.

In zijn (al dan niet politiek-gekleurde) artikelen en beschouwingen is Lukas Koops doorgaans positiever gestemd dan in de dichtbundel Dood spoor. „ Als ik mijn verschillende publicaties met elkaar vergelijk dan is het net alsofer sprake is van twee persoonlijkhed,en,” zegt de dichter. „In mijn werk als leraar, en in de dagelijkse
praktijk van de politiek, probeer ik het positivisme in mijzelfte laten overheersen. In de ‘Drentse schrieverij ‘ komt de sombere kant van mijn persoonlijkheid wat meer tot uiting”.

Door Ab Drijver

, ,Ik ben in wezen niet zo’n vrolijk type. Maar in de politiek kan ik de sombere kant van mijn persoonlijkheid niet kwijt. Je kunt natuurlijk niet gaan verkondigen datje het soms niet zo ziet zitten. Maar als ik zie wat er zoal in de wereld gebeurt, dan moet ik er soms moeite voor doen om nog te geloven dat er sprake zou kunnen zijn van politieke oplossingen. Als je naar het voormalige Joegoslavië kijkt dan zie je dat niet ‘het goede in de mens’, maar juist de slechte elementen zegevieren. Vijftig jaren van waarschuwen en informeren over de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog hebben blijkbaar nauwelijks effect gehad. Maar als je niets onderneemt, tegen alles wat er volgensjou verkeerd gaat in de maatschappij, dan is het ook niet goed.’.
De bundel Dood spoor bevat werk dat, wat thematiek en niveau betreft, sterk van elkaar verschilt. De dichter komt het best uit de verfin vier gedichten waarin hij de dood van zijn vader beschrijft. Op sobere en indrukwekkende wijze stelt Koops vast dat het te laat is voor een gesprek:

te laot,
het zal niet,
lang meer duren as schraole troost
veur bange uren

het veuls te roeme vel en
scharp geliende kaoken
een bolle boek
de zoere Locht
het slimste is
dat natte laoken

ok ‘t miest intieme
bleef niet iegen
beschaomd
vernederd
blef e zwiegen
gien moed meer
veur verweer

ik dee wat mus
verbaosd en bang
o’k aans niet wus
maor wa’k ‘t liefste wol
dat kun niet meer

zien lippen praot
de taol is vot
het leste woord
kwam veuls te vrog
en jaorenlang
te laot

Politiek bewust
Lukas Koops jeugd in Grolloo verliep zonder noemenswaardige problemen. Pas toen hij in Leeuwarden woonde en studeerde werd hij geconfronteerd met studentenprotest, afwijkende politieke opvattingen en maatschappij-problematiek. „In die tijd ben ik politiek bewust en actief geworden. Na vijf jaar kwam ik terug in mijn geboortedorp. Dat was aan de ene kant heel vertrouwd, maar aan de andere kant was ik toch wel zodanig veranderd dat ik mij een beetje een buitenstaander voelde. In het begin deed ik mijn best om me aan te passen aan de geldende opvat-
tingen, meningen en normen. Maar in de afgelopen tien jaar is de neiging, die ik had, om niemand tegen de haren in te strijken, langzamerhand afgenomen. ”

Verontwaardiging
Toen Lukas Koops enkele jaren geleden kandidaat werd gesteld als voorzitter van de Drentse Schrieverskring ontstond er achter de schermen een lobby van mensen die zijn aanstelling wilden voorkomen. „Er was sprake van verontwaardiging over een column die ik in de DGPkranten had gepubliceerd. Daarin had ik het soort mensen dat altijd maar weer op Prinsjesdag met vlaggetjes naar de Koningin staat te zwaaien, ‘zwakzinnigen’ genoemd. Dat kon volgens sommige leden van de schrieverskring niet door de beugel. Er onstond een ondergrondse lobby tegen mij. Dat feit heeft mij vreselijk gestoord. Ik zeg dan: zeg het, of schrijf het. Maar rommel niet achter mijn rug”.
De lobby mislukte en Koops trad aan als voorzitter van een vereniging die vorig jaar het veertigjarig jubileum vierde. Hij zegt:„Het gaat om een club die bestaat uit zeer verschillende mensen met zeer verschillende achtergronden. Een betrekkelijk grote groep van de leden meent dat je voor de gezelligheid bij elkaar moet komen.
Maar ik denk dat je in de eerste plaats bij elkaar moet gaan zitten om te praten over de schrieverij. Op het moment dat de schrieverskring alleen maar bijeen komt voor een borrel ben ik geen voorzitter meer. ”

Lukas Koops: Dood spoor – Stichting Het Drentse
Boek, Zuidwolde 1993. ISBN 90.6509.037.1