Oet het leven halen wat der in zit Regiowijzer D.v.h.N. 15-03-'04

Oet het leven halen wat der in zit Regiowijzer D.v.h.N. 15-03-’04

Oet het leven halen wat der in zit

In het kader van de Meertmaond Dialectmaond wordt deze maand iedere maandag een verhaal van een Drentse schrijver in de streektaal gepubliceerd. Na Frits Rosenbaum en Jan Veenstra komt vandaag Miny Hofsteenge aan bod.

Deur Mini Hofsteenge

Anna har observeren leerd op de tonielschoel. Ze zag: stief op mekaar geklemde lippen en onrustige ogen, maor dat was allang zo. Wat heur ongerust muuk was zien holding. Star as een lanteernpaol, met de rechterhaand in de boksembuus en zien linkeraarm gebeugen veur de bôrst, blokkeerde Kees de kamerdeur. Midlifecrisis misschien, dacht Anna, of de weerslag van zien vredesmissie in Afganistan, waor e nooit over proten wil. De kamer is prachtig inricht. Wat Kees zien ogen ziet, maakt zien haanden.
Het was zummer. Een bloem van de klimroos hung veur de roet. Anna dauwelde. Zes tree en ze was boetendeur, maor Kees stun veur de ienige oetweg van de kamer. Doe ze inpakken wol, har ze de slaopkamerroet lôssmeten. Ze keek naor de bos in de verte. De zun dreef op de toppen van de bomen. Leunend op het kozien dacht ze over de toekomst nao. Elke veraandering hefwat vot van een dreum. Veraanderings die veurbestemd bint um ok te gebeuren, venvekt alles wat der an te pas komt: slachtoffers, umstandigheden, veunvendsels en gelegenheden, har ze waorens lezen. Anna twiefelde niet meer. Dat Kees het heur en zuchzôlf zo stoer maakt is jammer, ieuwig zunde. Anna har niet het ieuwige leven en de drang um der oet te halen wat der in zat, was van kleins of an heur motto. Doe Kees de verholding bijstellen wol, bleef e steken in kleinzerige klachties, um zuch van heur zurgen te verzekern. Zij zocht heur heil nog meer boetendeur. Gien thee met beschuut op berre veur zien overspannen maag. Anna gong nao heur wark hen het internetcafé, lekker chatten.
Ze luut de undergaonde zun lôs, pakte heur koffer en gông hen de kamer um heur autosleutels op te halen. “Wolst vot?” Anna dreide zuch um en zag Kees in die idiote holding veur de deur staon. Napoleon op oorlogspad. “Kaanst dan agil niks veur mij opbrengen. Ik bin ziek.” “De dokter zee dat het wal lôsluup.” Ze luup hen de deur. “Doe niet zo kinderachtig, laot mij der langs.” “Dachst dat ik die soldaoties veur mien lol dril. Denkst dat het grappig is dat het zo merakels akkedeert tussen mien hoesgeneute en mien collega’s ?” “Die ieuwige ofguunst. ” “Laot mij oetproten. Veur wel heb ik de boerderij opgeven?” “Wees bliede, ik har gister je zuster an de tillefoon, ien grote klaagzang.” “Het was mij wal lukt um het bedrief rendabel te maken, maor ik dweel of. Veur wel mienst dat ik aaid an het timmern was. Waor dreit aaid alles um?” De neefies hadden hum steuken. Hij har zuchzôlf vol rooie bobbels krabd.
Anna keek der naor. “Ast mienst dat ik veur de deur votgao, hest het mis,” zee e. anna gong zitten en zee: “Aj even champagne tot de kelder oethaalt, kuw mien gevangenschap vieren.” Hij kreeg een stoel en sleepte die henbij de deur. “Lang leden daw zo gezellig bij mekaar zaten.” “Hest gien krummeldie gevuul in dien lief.” Anna veerde overende. “Je kunt mien gevuulsleven wal allen oetspitten, ajuus.” Ze luup op hum toe, maor Kees haalde zien rechterhaand tot de boksembuus oet. “Kees.” flusterde ze ongeleuving en luup bij hum vor.”Niet veraandering hef wat van een dreum,” maor misdaod. Anna wus weer waor ze het lezen har, in een boek van Paul Valéry. Heur hart fladderde as een oelegie in duuster rond de laamp. Ze sleuk en zee: “Broek je verstaand en doe dat schietiezer vot.” Oet zien ogen straolde waanzin. As poppen in het panopticum stunden ze tegenover mekaar. Vief minuten, een uur, een seconde. “Trek dij oet.”Anna spartelde in de baankschroef van de wil van Kees. “Non, komt der nog wat van.” Ze dee de rits lôs, heur jurk glee umdeel. “Gao deur, aans wetst ok wal van wanten.” Anna begreep zuchzôlf niet. Zôl doodsaangst maken daj tot alles wat je tegenstiet in staat bint? Nakend stun ze veur hum. De tillefoon rinkelde. Anna kreeg kolde rillings en beweug. “Op dien plaots.” Kees nam op, lusterde en blafte: “nee”, smeet de hoorn deel en luup weer hen de deur. Het gekrompen lief van Anna kreup tot het verdoemhoekie oet en fier stun ze veur hum. “Doe het dan, aj zo neudig moet, griep mij dan.” “Ik doe het niet met hoeren.” “Ik laot mij verdomme niet veur hoer oetschelden.” . “Ik har Roel net an de tillefoon, dien beste klant, zee Kees. “Ik ken Roel van het chatten, en ja, wij belt wal is, bi’j dan een hoer?”vruug Anna. “Trek dij an.”Ze dee wat heur zegd wuur, kreeg heur koffer en luup liek,op Kees an. “Plop, “klônk hew gedempt. Ze vuulde wat plukken’ in heur bôrst, het stak. Anna zweefde deur de kamer. Misschien zag de witte roos de trek van grenzeloze verbaozing op heur gezicht.

De schrijfster
Miny Hofsteenge (1946) gruide op in Exel. Nao heur trouwen gông ze in Emmen wonen. Ze kreeg kinder en gông naor de moedermavo. Umdat ze zo’n aordigheid an schrieven har, volgde ze cursussen en workshops op dat gebied. Ze speulde teniel, was lid van de dansgroep van ‘t Aol Volk, zat een blauwe maandag in het bestuur van de openbare bibliotheel< van Emmen en is bestuurslid van Drentse Taol. Van 1998 tot 2000 organiseerde ze met aandern de reizende expositie “Met het oog op het Wad” van de Waddenkunstkring. Ze debuteerde in 1984 in Roet, publiceerde ok in Maandblad Drenthe en ‘t Oeze Volk. Schreef een flottie tenielstukken, publiceerde te hoop met Beate Plenter en Jan vqn Os (kleurenprenten) een bundel riempies veur kinder van nul tot honderd jaor (Marinus Moesie en aandere vertellegies). Har tussen 1987 en begun 2003 met een underbreking van drie jaor een Drentstaolige column under de titel ‘Miny’s Hof’ in de Drentse Courant en anslutend in Het Dagblad van het Noorden. Heur wark stiet in verscheiden bloemlezings. In 1987 kreeg ze de de Reyer Onno van Ettingenpries.
Boekpublicaties: Dwelen deur dook (verhalen Zuudwolde, 1993); in de maande met Meent van der Sluis: Veenarbeiders Emmer-Erfscheidenveen 1948-1954, waorin gedichten van heur haand; Strapatsen (verhalen, Grunning 2000).