rhaelen en gedichten 02-08-'89
rhaelen en gedichten 02-08-’89
verhaelen en gedichten
bij 65+-ers uut de Stellingwarven en omkrieten een gevulige snare raken zult. Veur aandern is der minder te genieten. De verhalen bint veurspelbaar en hebt te vake een komische noot die bereikt wordt deur niet hoger as de gordel te speulen. Een tal van de betere verhalen gaot op dizze maniere kapot.
Bé van ‘t Hooltpad, De Kleine tamboer, Oosterwolde 1989 (f14,90).
Tussenruumte
Bij uutgeverij Het Drentse Boek in Zuudwolde (Dr.) is de dichtbundel ‘Tussenruumte’ van Gré Seidell-Broekhuizen uut ekomen. Veur HDB is ‘t de leste in de riege van twintig bundels mit (veurnamelijk) poëzie. Het Drentse Boek wil meer andacht besteden gaon an ‘t stiefkiendtien in de Drèentse schrieverij, ‘t proza.
Veur Gré Seidell is ‘Tussenruumte’ heur darde bundel. In 1980 en 1983 verschenen van heur haand bij uutgeverij Hummelen in Assen (Dr.) de bundels
‘Oerkenblatties’ en ‘Regelrecht’. En nou dan ‘Tussenruumte’. De bundel bestiet uut dartig gedichten die vake riemt, ok de vrije varzen bint der niet vrij van. Riem is een mooi ding en hef as ‘t god is – een biendende functie, ‘t verstarkt bepaolde aspecten in een gedicht. Riem mag niet gezôcht overkomen. Bij Gré Seidell kriej nogal ies de indrok dat de riemkrane helderop los stiet en giet der gien verstarkende warking van ‘t riem uut. Aandere vôrmstorings in heur wark bint ‘t gebruuk van ‘t onvoltooide dielwoord (schinkend). Lao’k hier dalijk an toevogen dat de GS-B heur in ‘t verleden veule vaker bezundigde an dit stuitende, stotende en storende onvoltooide dielwoord.
Indrok
In ‘t zôlfde verleden meuken bepaolde gedichten van Gré Seidell indrok op mij. Deurdat ze verrassend en fris waren. Ok in de bundel ‘Tussenruumte’ staot een paar
van zukke gedichten. Mar de miesten hebt mij weinig meer te zeggen as ‘wel aordig’. Ik vraoge mij of hoe dat komp.
Een paar meugelijkheden:
– Gré Seidell heur gedichten bint der niet beter op eworden
– Der bint de leste paar jaor betere dichters op estaone in Drente
– De uutgever hef edacht: toe mar, ‘t is toch de leste
– Ik bin een romanticus, ik verheerlijke – o’k ‘t nou wil of niet – ‘t verleden.
De bundel bestiet uut dartig bij menaar eharkte gedichten, die niet allemaole even origineel, seins nogal sentimenteel bint.
Ien van de betere gedichten in de bundel is ‘t gedicht ‘De scheuvelloper’. A’k dat zo leze, dan dèenk ik: ‘was ‘t mar weer io wied’.
De scheuvelloper
Krakend kreunt het in de sloten
strammig ritselt ‘t dreuge riet
langs de kaanten, waor de boten
vasteklemd ligt in de tied.
Mit vlagen jag in vage vegen
de dunne stoefsnei aover ‘t ies,
weeit hoge rillen tegen hegen:
witte strepen in het gries.
Het laand, de locht, ‘t verkleumde leven,
bevreuren in een gries pastel
mit grauwe blauwen, waorin even
een huver trekt deur ‘t strakke vel.
Een silhouettien, kroem gebeugen,
snidt visgraotlijnen in de snei
en in de stilte – ‘t kwam anevleugen
iezer op ies – en ‘t is veurbij.
Dan keert de stilte, nao dit even
bewegen in de ienzaomheid
en krimpt van kolde weer het leven
tôt starre onbewèeglijkheid.
Gré Seidell-Broekhuizen, Tussenruumte, Zuidwolde 1989 (f12,50).