Rieks Siebering zoekt recensenten 03-03-2001
Rieks Siebering zoekt recensenten 03-03-2001
‘In mijn bekendenkring zitten rasechte Amsterdammers die het boek uitstekend kunnen lezen’
Rieks Siebering zoekt recensenten.
Hij werd al de opvolger van Hans Heyting genoemd. Zelf blijft Rieks Siebering daar nogal flegmatiek onder. Ondanks dat hij de zestig jaar nadert is hij nog een exponent van de ‘jonge’ garde Drentstalige schrijvers. Hij begon pas in 1983 te schrijven. Zijn boek Asof het zummer is uit 1996 kreeg lovende kritieken. In 1987 kreeg hij de Reyer Onno van Ettingenpries. Onlangs kwam zijn laatste product op de markt: Stromen deur leeg laand. De kritieken daarover zijn tot nu toe wisselend. Tijd om de schrijver zelf aan het woord te laten. De bedoelingen en de drijfveren.
Siebering is een prater. Je gooit er een kwartje in en je krijgt voor een gulden terug. Het vele praten is een soort pantser dat hij om zichzelf opbouwt. Als er geen vragen gesteld kunnen worden, kan hij zich ook niet te veel blootgeven. Aan het einde van het gesprek blijken er overigens geen vragen meer over te zijn. De spraakwaterval heeft ze allemaal al ingevuld.
Door Rob ten Have
Sieberings nieuwe boek Stromen deur leeg laand is een verzameling van twintig verhalen over ontmoetingen. Een mooi stukje Drentse literatuur. De verhalen zijn niet autobiografisch, maar hebben wel af en toe trekjes daarvan. Hier en daar een zin of een fragment uit Sieberings werkelijkheid. “Wat mij erg bezighoudt is de problematiek van lichaan en geest, de schijn en de werkelijkheid. Ach, in elk verhaal zijn er regels of flarden die van mijzelf zijn. Dat vind ik het leuke van schrijven. Je kunt er stukje van jezelf in kwijt.” Deze opmerking maakt Siebering pas aan het einde van het gesprek, Maar ze omschrijft wel wat hij in zijn nieuwe boek naar voren wil brengen.
Stromen deur leeg laand is een verhalenbundel waarin ontmoetingen worden beschreven. Geen gewone ontmoetingen, maar ontmoetingen met problemen. Of het over alcoholisme, incest of een verdwaalde relatie gaat, het wordt allemaal uitvoerig en indringend beschreven. De lezer ontkomt aan geen enkele confrontatie met de hoofdpersonen. Het lijkt erop of men af en toe lief en leed deelt met de beschreven figuren.
De omslag van het boek is gemaakt door Martha Veldthuis uit Ruinerwold. Het beeld op de kaft weerspiegelt precies de bedoelingen van de schrijver. De schimmige geest met de keiharde werkelijkheid. “De mens is een psychisch-lichamelijke eenheid. Dat moet in het verhaal te lezen zijn. De vertrouwdheid en de lichamelijkheid wil ik terugvinden”, vertelt Siebering.
De verhalen in Stromen deur leeg laand verlopen niet zonder strubbelingen. “Wat ik heb willen doen in dit boek is gedragsproblemen naar boven brengen. Het is niet de oorzaak van die problemen waar ik steeds naar kijk, ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat dat soort mensen er wel mee moeten leven.”
Kritiek
Vanuit zijn positie als schrijver en bestuurslid van de Stichting Het Drentse Boek heeft hij nogal wat kritiek op recensenten. Niet omdat zijn boeken en die van andere Drentstalige schrijvers te kritisch bekeken zouden worden. Maar meer omdat zij nauwelijk bekeken worden. “Vorige week was er een boekbespreking van mijn boek op Radio Drenthe. Daar werden geen uitspraken gedaan. Als er gezegd wordt dat het verhalen zijn die geschreven zijn door een dichter, is dat dan positief of negatief?” Siebering heeft liever wat harde uitspraken. “Er werd gezegd dat het enige Drentse aan het boek de Drentse taal is. Is dat een compiment of kritiek?” Hij ziet het liefst dat recensenten zijn boeken lezen als ware het Nederlandstalige literatuur. “Ik pretendeer literatuur te schrijven. Dan mag een recensent zoals Jacob Moerman dar rustig de nederlandstalige meetlat langs leggen. En dat geldt ook voor bijvoorbeeld Marga Kool en Jan Veenstra. Het excuus dat recensenten het niet kunnen lezen is onzin. In mijn bekendenkring zitten rasachte Amsterdammers die het boek uitstekend kunnen lezen. Ik pretendeer literatuur te schrijven. Als dat niet wordt gerecenseerd, dan ontken je het bestaan daarvan. Als er negatief over zou worden geoordeeld, kan ik er vrede mee hebben. Het is dan in ieder geval wel gelezen.“ En: “Door de recensentien blijven we scherp en worden niet zelfingenomen. “
Taol aan taofel
Wat dat betreft heeft Siebering een eigen criticaster in de persoon van Boukje Bloemert. Samen met haar presenteert hij al enige tijd de literair-culturele bijeenkomst Taol aan taofel in restaurant Poortman in Bloemberg, onder de rook van Zuidwolde. Het gaat om de opvolger van het VARA-café dat Siebering veertien jaar presenteerde. Taol aan toafel draait al bijna tien jaar. “Samen met Lo Dijkstra hebben we de formule ontwikkeld. De mensen komen zelfs vanuit Deventer naar ons toe.” Boukje Bloemert vormde met Siemering samen een duodirecteurschap van een bijzondere school. Zij is nu de eerste die zijn verhalen mag lezen. ‘Ik lever een pak papier aan en krijg dat dan op een gegeven moment in drie delen terug. Een deel kan ik zo weggooien, het tweede deel moet opnieuw bewerkt worden en het derde deel kan gepubliceerd worden. In ieder geval is zijn iemand die het de moeite waard vindt mijn teksten te lezen.”
Als bestuurslid van de Stiching Het Drentse Boek is Siebering ook nauw betrokken bij de ontwikkeling van de Drentse Taol. De gebeurtenissen die er plaatsvinden bij het instituut Drentse Taol verontrusten hem niet. Er bestaat een hevig conflict tussen de bestuurscommissie en de provinciale Bibliotheekcentrale. Nu de laatste beroepskracht, mitwarker Egbert Meijers, is vertrokken naar Radio Drenthe ziet hij zelfs nieuwe kansen. “Misschien is dat nog niet zo raar. Voor de provincie ligt hier een kans om met een schone lei te beginnen. Er was een conflict. De basis daarvan zijn niet alleen situaties, er zijn altijd mensen bij betrokken. Probeer nu een nieuwe start te maken. “Als bestuurslid van het Drentse Boek ziet Siebering wel iets in een samenwerking. “ik heb nooit begrepen waarom Drentse Taol zo nodig naar de Provinciale Bibliotheekcentrale moest. Waarom niet bij ons. Het Drentse Boek? Wij hebben veel met elkaar. Als de PBC dan als serviceverlener zo belangrijk is, kan dat toch ook wel op afstand. Er zijn tussen Drentse Taol en het Drentse Boek natuurlijk cultuurverschillen, maar het zou best kunnen werken. Met het Drentse Boek zou er best een soort van federatie kunnen zijn.”
“Stromen deur leeg laand’’ is een uitgaven van Stichting Het Drentse Boek en verkrijgbaar in de boekhandel. Prijs: 22,50 gulden ISBN: 9065091483.