Sjarlefrans Roodhaorigen D.v.h.N. 30-09-2014

Sjarlefrans Roodhaorigen D.v.h.N. 30-09-2014

SJARLEFRANS

Roodhaorigen

Het was 7 september roodhaorigendag in Breda. Doezenden rooien van kastanjebruun tot worteloranje zetten de stad in vuur en vlam, stun in de kraant. Ja, dat kunnen die rooigies wel! Roodhaorigen starven uut, is wetenschappelijk onderzôcht, en alles wat zeldzaom liekt te worden, wordt koesterd, kiek mor naor neushoorn en pandabeer. Vandaor ok die speciaole dag veur rooigies. Wat een andere benaodering as in mien jeugd. Toen was het hebben van rood haor vaok reden tot plaogen. Wij, met een stuk of wat rossigen en roodhaorigen in de femilie, hadden allemaol een hekel an oons rooie haor, puur vanwege dat ‘lillijke rooie!’. Gek dat ze allemaol over één kam schoren wurden, von ik altied. Der is toch net zoveul onderscheid tussen roodhaorigen as tussen mooie en lillijke blonden en mooie en lillijke zwarthaorigen, of niet?
Intied is der veul veranderd en dat kuj heuren an reacties van oonze jongern. As der nou een poppie met rood haor geboren wordt, zeg de oldere generaotsie: ‘Het hef ja rood haor!’, met een bieklank van: ‘Ik schrik der van, daor haj mij wel even veur waorschouwen kund.’
De jongern reageren met: ‘Ach, wat biezunder ja, het hef rood haor!’ Beide reacties kregen we te heuren toen we een kleinzeun kregen met een bossie haor as van een clowntie. Mor, de mooiste reactie kwam van zien eigen breurtie, die dit schattige goldkoppie van de eerste anblik of an omdeupte van Marijn in Mandarijn.
Aagje Blink