Sjarlefrans Trauma D.v.h.N. 06-10-2015

Sjarlefrans Trauma D.v.h.N. 06-10-2015

SJARLEFRANS
Trauma

Heur man stun der naost en langde heur handvegertie, spons en zeem an. Ik heurde dat dit heur daogelijkse gewoonte was. As ik op het kerkhof kwam, lagen der altied frisse bloemen op het kindergraffie an het èende van ‘t pad. En speulgoed! Aal weer nei, klein speulgoed, oetstald onder een glaozen vitrine, vlak veur de gedenksteen.
An het graffie was goed te zien hoe of het de olders vergung. Een tiedlang lag het der wat roeger bij. De man was maondenlang slim ziek west.
Meer as viefentwintig jaor gung dat zo an. De bezuukies waren geleidelijk wat ofnomen, mor ze kwamen der toch zeker elke tweei week nog.
Een toertie leden zag ik de vrouw op de markt lopen met heur beide kleinkinder bij de haand; een jonkie en een wichie. Net as ze zôlf ooit had har. Kinder van heur zeun, wus ik. Ongewild was ik getuge van het diepe trauma van dizze vrouw: het kleindochtertie van een jaor of vief prebeerde lös te kommen uit de haand van oma. Ik zag paniek in heur ogen. In tegenspraok met heur lieve, zachte trekken, schoot de vrouw fel oet heur slof: ‘Hierrr! Geef mij je haand! Luuster naor oma! Straks koj nog onder een auto!’
De markt was autovrij.