Smuk Kobenhavn Tied om op te schonen D.G.P. 29-05-'92

Smuk Kobenhavn Tied om op te schonen D.G.P. 29-05-’92

Smuk Kobenhavn

Tied om op te schonen
Deur Martin Koster

Begun meert he’k oe mit menare schreven dat ik mit vief vrouwlu in Hotel Hirbel an de Peder Skrams Gade 24 in Kobenhavn te laande komen ware. Zij zaten daor te wachten op vrouw Hirbel die koffie veur oens an ‘t maken was èn wij zaten te wachten op de dingen die zij oens vertellen zul. Wij wollen nou wel ies weten wat wij daor in de wereld verleuren hadden.
Ik wete niet hoe of ‘t oe mit menare vergiet, mar as ik wat spannends mitmake dan krie’k altied last van drok op de blaoze. Ik hebbe dat a’k ‘t ien of aandere examen ofleggen mutte en ok as ‘t der naor uutzet dat ik mit ‘t ien of aandere frômmes an de vrijerije kome (of zul ik dat — onbewust — ok as een soortement examen beschouwen?). Mar goed. Ik dee mien gele bosschup en trôk deur toe ik heurde dat Ellen Hirbel weerumme kwaamp mit de koffie.
Vrouw Hirbel heur koffie smeuk niet beroerd. Mar toch was der wat mit. Zij (de koffie) dee mij stark dèenken an de koffie die aj (mit keke of koeke) kriegt nao ofloop van een crematie. Mit dit verschil dat dizze reize niet alles achter de rugge was, mar ‘t slimste nog komen mus.
Mit zien zessen wachtten wij in de benauwde vestibule op Ellen Hirbel heur bescheid. Anneke, Embla en Yvette zaten en ik stun tussen Maria en Martine in. Ellen schromde de hals en wij, wij keken heur an en waren nog stiller as op oenze eigen groeves.
Ellen: ‘Beste mèensen, velkommen in oens familiehotel. Ie bint een weke te gast bij mij en mien man. Mar veurlopig zul ie ‘t mit mij doen mutten. De baos komp pas an ‘t ende van de weke. Hij hef een belangrieke inbreng in wat ik veur ‘t gemak mar even ‘de finale’ van oen reize numen wil. Ik wil daor niet graag op veuruut lopen. Hij kan oe mit menare ‘t beste uutleggen wat die finale inholt. Mar zoveule kan ‘k der wel van zeggen, ‘t zal een weerdige ofsluting wezen. In dizze bijzundere weke hej ‘t royaal an tied um Kobenhavn kennen te leren. Zien cafés, zien restaurants, zien paleizen, zien museums, zien…’ ‘Ik zate niet te wachten op een toeristisch praotien. Daorveur hadden wij, naor mien idee, niet totaol onverwacht zo’n lange reize meuken. Daorumme vreug ik heur:. ‘Kun ie oens ok uutleggen, Ellen, waorumme wij hier bint. Wat ‘t Doel van dit alles is. Waorumme kregen wij de man een angetiekende briefmit daor een enkele reize hen Hobenhavn in en wat Duuts en Deens geld en een verzuuk, nee gien verzuuk, een bevel um votdadelijk alles veur de reize in orde te maken. ‘t Wasja een deportatiebevel geliek. En wat het ‘t te betiekenen dat ik hier mit vief… ”
‘Zes vrouwlu’, kwaamp Ellen der maank. ‘Ik bin der ok nog.’ En zij gunk verdan: ‘Meine, mien jonge, ie mut wat geduld hebben. ‘t Aovend nao de koffie, kriej meer te heuren. Drink nou eerst oen koffie mar op en volgmij hen boven. ‘t Wordt ducht mij neug tied daj oe mit menare wat opknapt. Volg mij mar.’
Wij volgden heur as een kudde makkè schaopen. As ram had ik nog een poginkien edaone wat meer over de staotus quo gewaar te worden, mar Ellen dee oens mooi bij de bok. Zij vertôl gien mieter Een krakende trappe bracht oens hen boven. Daor zagen wij de viefdeuren daor as een belangriek stukkien toekomst veur oens achter liggen zul. Ellen verdielde de kamers onder de vrouw1u. Anneke verdween in de eerste, YOette in de leste. Ik bleve allent mit Ellen achter. Zij zag de vraoge in mien ogen.
‘Gao mit’, zee ze, ‘ie slaopt ‘t aovend bij mij.’
Ik keke dizze reize nargens meer van op en gung mit heur de trappe weer of.
‘Kiek’, zee ze even later, toe ze de deure van heur slaopkamer in ‘t slôt edreid had, ‘kiek, daor hej de Sont.’ Ze leup hen ‘t glas en scheuf de gerdienen dichte…
Aw ‘t beleven magt, volgt ankomend maol ‘t slot van de reize hen Denemarken.

Nog wat aans
Op 13 meie was der weer ies gedonder in de Drèéntse Schrieverskring. De deur ‘t bestuur veur estelde kandidaot-veurzitter was, zoas wij in dizze kraante lezen kunden, niet een goeie. In elk geval niet volgens de heer Gerrit Kuipers. Dizze brave man vun dat een veurzitter van de Schrieverskring niet wat lillijks over mèensen die as een idioot mit vlaggies te zweien loopt zeggen mag. Dat wordt dan ezegd deur een man die as der in de ofgelopen tienjaor in mien ogen nog nooit in eslaagd is um ok mar ien belangwekkende column te schrieven. Starker nog. Dizze man hef nog nooit ien zin eschreven die mij langer boeien kun as de tied die ‘t kostte um die zin te lezen. Zo’n man wil wel even bepaolen wat een veurzitter van de Schrieverskring schrieven mag. Hol mij ‘t potlood vaste, want aans gao’k nog wat lillijks van die Kuipers zeggen ok.