Stel nou ies N.v.h.N. 22-06-1991

Stel nou ies N.v.h.N. 22-06-1991

Stel nou ies…

Zo nou en dan wordt mij evraogd waorum ik schrief en dan ook nog wel in het Drents. Ik bin altied bliede dat meinsen zukke dingen weten wilt. De wereld is toch al zo oppervlakkig. Zélf heur ik ook bij de soort die nooit tevreden is mit gemakkelijke antwoorden op stoere vraogen. In mien familieen kennissenkring ziet sommigen dat as een handicap.
En, eerlijk is eerlijk, ik mut toe- geven dat ik in mien expedities naor de diepste laogen van het bestaon, wel ies wat makkelijk veurbij gao an de dagelijkse noden en driften van het volk. Dan stiet er weer soep kold te worden of wupt iene mit samengeknepen billen van het linker- op het rechterbien. In de loop van de jaoren heb ik een bult verjaordagsfeesten, trouwerijen en, ik mut het tot mien schaande be- kennen, ook begrafenissen, volledig vergald mit hinderlijk deurdrammen as de aanwezigen mij gien bevredigend antwoord geven kunnen op existentiële vraogstukken as: “Wie Vien ie beter, de Beatles of de Rolling Stones?”
Goed, laot mien fanatisme dan niet altied gepast en welkom wezen, ik duur in elk geval de wezenlijke vraogen te stellen. En ik laot mij niet ofschepen mit modieuze gemienplaatsen of oppervlakkige verklaorings. En zeker niet mit de vaststelling dat de Beatles beter bint. Die drang naor het zuvere weten had ik al op de middelbare schoele. As een terriër steuf ik achter de universele waorheden an. Toen ik indertied op een schoelfeest, deur god-mag-weten-welk-toeval, het mooiste maagie van de mulo an de haok had, heb ik heur diep in de nacht hielemaol naor achter op Karkenveld um heur under de geut an de ziedkaant van heur olderlijk huus en in de beschutting van een paar redelijke koniferen, de kwestie van de Stones en de Beatles veur te leggen.
Of dat alles was wat ik op dat moment belangriek vun, wol ze weten.
“Nou,” zee ik, “ik zul ook welies willen weten wat ie liever hebt, een Puch of een Kreidler.” Nog meer dan deur de contro verse Stones-Beatles, weur de wereld in de jaoren zestig verscheurd deur de ideologische tegenstellings tussen de apostels van de Puch en het banale Kreidlervolk.
An de iene kaant de machtige vrijheidssymbolen as het hoge stuur en het zweefzadel. An de aandere kant de verachtelijke buddyseat en het klein-burgerlijk opgevoerde cilinderblok. Twee werelden haoks op menaar.
De kleinste toenaodering naor het aandere kamp, was hoogverraod. Spot, uutstoting en een gruwelijk isolement waren dan oen diel.
Aj verkering hebben wollen, mus ie werachtig dood-veurzichtig wezen. Daorbij vergeleken was “veur het zingen de kark uut” een fluitje van een cent.

Het was ondenkbaor dat ik verkering zul hebben mit een Kreidlermaagie. Liever een Puchmaagie mit snor, etterbulties en blubberbillen, dan een bloedmooie Kreidlertrut.
Vandaor mien indringende vraogen, daor achter op Karkenveld. Toen ik even later weerum ree naor Hoogeveen, weurden heur snerende woorden “Nou, komt er nog wat van? Aans ga ik naar bed heen, hoor!” overstemd deur het zute geluud van mien tevreden geweten en het gepruttel van de Puch. Ik had toch maor weer de essentiële vraogen duren stellen en mij niet laoten ofleiden deur volkse noden en driften. Het giet ten slotte um de diepgang in het leven.
Daorum bin ik ok altied bliede dat meinsen mij vraogt naor de zingeving van mien schrieverij. Een stoere vraog. Een passend antwoord. Ik heb een grote bosschop. Gien wonder. Ik koom uut een gerifformeerd nust. Nuum het zaniken, -nuum het drammen, nuum het zwaor ge dateerd, maor ik zal en mut de Drenten an het verstaand brengen dat een Puch beter is dan een Kreidler. En de Stones beter dan de Beatles. Stukken beter zôlfs. Dat schrief ik in het Drents. As alles overtreffende trap tegen de schienen van de gevestigde orde in Karkenveld. En um beroemd te worden, vanzölf.

JAN VEENSTRA