't kerkhofhek

’t Kerkhofhek

’t Kerkhofhek

Zoo vaak ik ’t lus en dicht al doan
Dat piepend iezern hek,
Want ’t ende van oes aardsbestoan
Is toch die stille plek.

A’k af en toe hen ’t kerkhof goa,
En ‘k heur dat hek zo klagen,
Dan denk ik, ienmoal komp de dag,
Dat ze mij er deur zult dragen.

Ik kuier dan de paden rond.
En bliev vol weemd stoan,
Bij ’t zarkien van een dierbaar kind,
Dat van oes weg mus goan.

Op mienig zark vind ik de naam
Van vroegere goeie vrind,
Nog even leesbaar: ‘Rust in Vree’,
Op … ’t half vergoane lint

Hier dekt een treuboom ’t simpel graf,
En doar an ’t middenpad
Stiet op de zuil veur moeders wicht:
Zij was oez’ grootste schat”.