Tussen dreum en warkelijkheid Miny's hof D.v.h.N. 08-02-2003
Tussen dreum en warkelijkheid Miny’s hof D.v.h.N. 08-02-2003
Miny’s hof
Tussen dreum en warkelijkheid
eur vieftig jaor kreeg mien breur wark in Amsterdam. Hij kwam underdak bij een stel met zes kinder. Wij kregen der in ien klap een bult bekenden bij. Of bekenden,
het wuur zo’n beetie familie: Een tante, een oom, drie nichies en drie neefies. Van doe of wuur de koestal unbatterijd tot een slaopzaal in de zummervekaansie. Stropakken naost mekaar. Berregoed der over vleid en klaor was Kees. De Amsterdamse nichies en neefies vunden het prachtig. lk har der achil gien muite met dat Tante en Oom op mien berre slupen.
Mooie zummers waren dat.
Oetstappies hen de dierentoen, het verkeerspark, hen stad en zuks wat hen.
Strunen deur de bos en het veld. Vanzôlf wuren wij waorschouwd veur het gemiene spinnewiefie. Ze kwamen aaid op zaoterdag. Oom har zo’n veerkaante auto met treeplaanken. Een zwarte. Hij begunde honderd meter van oes hoes of al te toetern. Toeternd dreide de auto bij oes de diek op, nam nog een bocht en stopte tussen de boerderij en de schuur. De autodeuren gôngen lôs en ien veur ien buitelden de Amsterdammerdies over de treeplaank. De stadskinder kunden het aamper wachten. As ze heur ranja op hadden, namen ze mij votdaolijk op sleeptouw hen het kaampie um de kalfies te bekieken of hen de bos. As de vrije dagen van Oom der op zaten, wuur de auto weer volladen. De eerste maol har het hiel wat voeten in eerde. lk was nog maor zes en nooit allen van hoes west, maor ik much met. Het wuur passen en meten achterin de auto. Hen Amsterdam rien duurde doe nog zowat een dag en de route luup dwars deur helderweg wat dôrpen en steden hen. Mien neie nichies en neefies vunden het maor niks. Mij kun de reis niet lang genog duren.
Ze woonden in een grachtenpand met drie verdiepings. An d’aander kaant van de straot was het een kommen en gaon van rondvaartboten en aander vaartuug. “lk trôf het merakel”, zee Tante. Nei week kwamen der nog twee wichter te gaasten. Ze waren lid van de speultoenveriening, die al jaoren een oetwisseling huul met een zôlfde veriening oet Zierikzee. Der was een nuver programma opsteld veur de kinder: een rondvaart deur de grachten, de Westertoren, het Anne Frankhoes, een matiné van de Snip en Snap show in Carré, het Rieksmuseum, Artis, en ik kun mooi met ja.
Wij gôngen met de tram hen het treinstation um de speultoenkinder op te halen. Bij elke halte stapten 1u in met hetzôlfde doel. lederien leek iederien te kennen, en dat was naor mien mam vot non juust niet het geval in zukse grote steden.
Op ien van de perrons van het treinstation stunden een haandtievol grote 1u en een cluppie kinder. Tassen en koffers lagen enter en twenter op de tegels. len kerel luup met papieren te zweien. Nao een zettie renden de kinderjoelend deur mekaar. Aalgedurig greep de papieren kerel iene in de kraag um hum of heur over te dragen an ien van de 1u oet de tram.
Jannie en Jannie hadden ze de naam. An de haand van Tante, Oom druug de koffers, lupen ze hen de tramhalte. De ien was an de grote, de aander an de kleine kaant. Ze waren van mien Older. Overdag hadden ze de grootste lol. Die nummerdag van Snip en Snap kwamen ze niet meer bij van ‘t lachen. Nao de Westertoren was ik underwarp van heur spot. lk was zo dapper de toren opklômmen, maor ienmaol boven kreeg de heugtevrees mij te pakken. Mooie dagen waren dat. Overdag op stap. Aaid een oetgelaoten stemming. Tegen de aovond weerum hen het grachtenpand. Aalgedurig schrôk ik ‘s nachts wakker van een benauwde gil of droevig gereer. “Kleine Jannie har een nachtmerrie”, of: “grote Jannie dreumde zo benauwd”, was het commentaar van Tante.
Vlak veur wij heur weer hen de trein brachten, belde mien pap, um gewaar te worden hoe het met mij gông.
– “lk heb gien pap meer, hij is verdrônken”, zee kleine Jannie.
“Mienende ok, en mien opa en ootie en mien breurtie”, zee grote Jannie. Hoe klein of ik ok was, ik har wal weet van de watersnoodramp, maor nog gien topografische kennis. lk zag de grote vrachtauto zo weer veur mij. Hij stopte bij alle hoezen um dekens, berregoed, kleren en aander gerak in te laden. Al mien goed waor ik oetgruid was gông met. Der wuur doe zoveul over proot, dat ik ‘s nachts wakker lag as de wind um het hoes toe hoelde. lenmaol heb ik alles bij mekaar gild. lk dreumde daw op de nok van het dak zaten. Het water stôn oes al tot an het middel en kwam nog hoger en hoger en hoger… Een nachtmerrie.