Vanaf 1818 stichtte de Maatschappij van Weldadigheid als particuliere instelling in de omgeving van Vledder, in de Ommerschans en in Veenhuizen landbouwkoloniën voor de opvang van bedelaars en wezen.
Om de koloniën te kunnen bevolken werd de Maatschappij echter gedwongen om ook arbeidsongeschikte personen op te nemen. Voor deze veelal verwaarloosde en ziekelijke kolonisten bleek goede medische zorg onmisbaar te zijn. Dit leidde tot de opbouw van een strak georganiseerde en veelzijdige medische dienst, wat echter wel met de nodige problemen gepaard ging.
De aanwezigheid van veel archiefmateriaal maakte het mogelijk om een totaalbeeld van deze koloniale gezondheidszorg te schetsen, waarbij de verschillende aspecten chronologisch, gedetailleerd en vooral verhalend zijn weergegeven. Een afzonderlijk hoofdstuk is gewijd aan de ‘Veenhuizense oogziekte’.