Janny Alberts-Hofman

Jantje Hofman weur geboren in Slien in een boerengezin.

Janny Alberts-Hofman (1929-2008)

Zie gung naor de hoesholdschoel en ontwikkelde zuch wieder deur het volgen van taolcursussen en een driejaorige cursus publiciteit. Jantje trouwde in 1953 en dee veul in de christelijke vrouwenbeweging. Zie was bestuurslid van de NCVB in Schoonebeek en zörgde veur het ontwarpen en geven van cursussen. Janny Alberts-Hofman is in febrewaori 2008 oet de tied kommen.

Janny Alberts-Hofman publiceerde in Oeze Volk en in verscheiden bloemlezings. Zie bracht ok veer Nederlandstaolige, religieus getinte dichtbundels oet (Kok, Kampen). Zie warkte met an Psalms en gezangen in Drèents en an vertaolings van biebeldielen. Ok was ze bestuurslid van de Drentse Schrieverskring.

In 2007 weur in opdracht van Stichting Drentse Taol een schrieverspetret op video en dvd maakt van Janny Alberts-Hofman.

Boekpublicaties:

  • Het spinnewiel (poëzie, Assen 1978);
  • Um hoes en hof (verhalen, Assen 1980);
  • De draod löp deur (poëzie, Assen 1980);
  • Gods glimlach (1984);
  • Geef mij uw hand (1985);
  • Terug naar de Bron (1987);
  • Liesterkrallen (poëzie, Zuudwolde 1987);
  • Groeien naar het licht (1990);
  • Stemmen in de wind (poëzie, Zuudwolde 1997);
  • Het zingende zaand (poëzie, Zuudwolde 2004)

Een keur oet de gedichten van Janny Alberts-Hofman:

 

DE DOOD

Dit is de dood die onverdacht
kan toeslaon as een stil verraod
en zo het iens gezeide zaod
döt rusten in een lange nacht

dit is de dood die iezig kil
het lichem rust gef asof ‘t wacht
de rimpels wegstrik en verzacht
het zörgelijk gezicht zo stil

dit is de dood, maor hoger steeg
de ziel, zo wied en toch zo nao
– gien muren, as een vogel vrij –

maor in mien kaomer is ‘t zo leeg
a’k bij de aolde dingen stao
dan reert ‘t in mij, veurbij, veurbij.

Oet: Het zingende zaand’

 

DWAZE MOEDER

Wied van hoes en hof vandaon
loopt moeders met heur droef verhaol
heur stille gang sprek harde taol
het woord is raodeloos vergaon

maor wieder vort komp dichterbij
wij loopt in vrede hier de tocht
mien spandoek hoger naor het locht
hier maakt de zun de dag nog nei

et onrecht lig vlak veur mien raam
de stilte dwingt mij en ik luster
de dwaze moeder wordt mien zuster
en de vermisten kriegt een naam

eerst bint het letters die ik spel
vrömd is de klank maor ‘t wordt mij iegen
het kind da’k in mien arm mug wiegen
verdriet graaft dieper, tot de wel

en Rachels reert en rouwt, zie loopt
heur stille tochten, vraogt en hoopt

Oet: Het zingende zaand’