Lammert Braaksma (1891-1963)

Hie verhoesde in 1898 naor Nörg waor zien pap wark kregen har. Daor hef e zien jongensjaoren deurbracht. Over die tied van zien leven hef e later in zien verhalen vaak verteld. Toen e van schoel kwam, gung e naor de Riekskweekschoel in Stad (Grunning).

Daor kreeg e les van L. Leopold die een dialectenboek samensteld har en van Hendericus Scheepstra die in de leesboekies Buurkinderen het leven van een koppeltien dörpskinder oet Roden zo mooi beschreef. De eerste hef hum vast de belangstelling veur streektaol metgeven. Dat Braaksma zo vaak schreef over de kinder oet Nörg, kun wal ies kommen deur zien leermeester Scheepstra.

As underwiezer hef Lammert Braaksma in verscheiden plaotsen in ‘t Noorden warkt en woond met zien gezin. Later is e directeur worden van een opleidingsschoel an de Noordersingel in Assen. In 1963, toen e al met pensioen was, hef een verkeersongeluk een èende an zien leven maakt.

Braaksma was ien van de eersten die in het dialect van het Noordenveld schrieven gung. Zien verhalen en gedichten bint opnummen in het Maandblad Drenthe, Oeze Volk en de Asser Courant.

Hie hef zuch nooit een dichter vuuld, meer een verteller; schreef riempies, zoas e zee, veur zien eigen plezier en gunde aandern geern de vrijheid daor wal of niet van met te genieten. Bescheidenheid was een belangriek diel van zien Drent-wezen. Het zul dan ok niet bij hum opkommen um met zien wark naor een oetgever te stappen. Pas in 1991 hef Het Drentse Boek een bloemlezing oet het wark van Braaksma samensteld, waorin zien beste gedichten en verhalen opnummen bint.

 

Boekpublicatie:

• Aovendlicht, verhaolen en gedichten oet het Noordenveld (1991, Het Drentse Boek Zuudwolde)

 

Een gedicht van Lammert Braaksma:

EKKELMOTTEN

Een jonge dominee die vrat
Gestaodig van een ekenblad;
En rustt’ amets ies even,
zien sprieten hooggeheven.

En an de aander kaant van ‘t blad,
Daor ritselde en knirste wat:
Een grieze bakker dee zien best
En vulde zien bestoven vest.

De steel van ‘t smaokelk ekenblad,
Die trilde zaacht en beug ok wat.
Gien wonder: aan de aander kaant
Zat ‘t mulderdie as daarde klaant.

Zien staartie beug hie om ‘t blad,
Zien sprietepooties klauwden wat,
En daor kwam, nao kraampachtig speren,
De witte stuntelg op ‘t vervreten blad laveren.

Daor zatten zien collegaos ok –
In glaanzend broen’ en grieze rok.
En hadden op ‘t oog – gien klaogen
Van wijdsigheid – of tieze maogen.

Maor – ‘t blad was op, de narf allèn
Wees liek umhoog, een schraole pen.
“Wij hebben”, zo zeden d’ekkelmotten,
“Noe ‘t vlees op is, nog enkel botten”.

” ‘t Beste is maor emigreren”,
Zee doe de donkerste van de heren.
Hie volde de sprieten op zien kop
En bleus de vliezige vleugeldies op.

En doe de steerns begunden te flonkern
Stun Joppie in ‘t hoffie en zag in tweedonkern
De domnie, de bakker en mulder vervaoren
Naor ‘t brinkie an ‘t steegie… daor wassen zat blaoren.