Roel Brouwer (1928-2017)

Zien olders en heur veurgeslacht kwamen oet Drentse boerenfemilies. De vekaansies in zien jeugd hef e aaid deurbracht bij ooms en tantes op heur boerderijen in d’olde landschap. Zo gruide verbundenheid met de ruumte hier en met de veule landschappelijke elementen daorin: de heide, de vennen, wallen, stroompies en de wieken in het veen. Maor benaom vuulde Roel Brouwer verbundenheid met de boerenplaotsen met heur arven en stallen en het dagelijks bedrief van mèensen daor umhen in de verschillende jaorgetieden.

Roel Brouwer kwam ok in anraking met de Drentse taol, maor zien va was underwiezer en wol in hoes allén maor Nederlands heuren. Daordeur hef e zuch het Drents nooit echt eigen maakt; een gedicht in de streektaol is veur hum dan ok een oetzundering bleven.

Betrökkenheid met de landschappelijke ruumte hef e altied as wezenlijk ervaren. In zien warkzame jaoren as moedertaoldocent bepaolde die betrökkenheid veur een groot diel zien belangstelling veur literatuur. En bij veul romantische dichters speult natuur en landschap ja een grote rol.

Roel Brouwer is in mei 2017 in zien toenmaolige woonplaots Zutphen oet de tied komen.

Boekpublicatie:

• Aangaande gras (Nederlandstaolige gedichten – Het Drentse Boek, Zuudwolde 2006)

Een paar gedichten van Roel Brouwer: 

Deurze aovend

De maodelaanden ligt nog hoge

van grös en bloemen, de roep

van wulpen vult de aovend

hemelwied, een klankspegel

ben ik en in het scheemsel

van het hakholt luustert heurig

een dreetal zwarte reeën met.

Dan wordt het stille, brek nou

het uur an waorop gien veugel

vlög, gien dier meer risselt

en ieder lied met stemloosheid

tesoamen valt, de spegel met

het beeld hier in het diep

waor donker water aamperan

nog stroomt, doodstil is haoste

intied da’k hurke … en zie:

rondom het hoge grös dat heden is

Oude venen

De nevels trekken een dun hemd

over de lege windloze landen.

Volk geknield bij schepelsmanden

heeft zich de aarde toegewend.

Het vale blauw van karren dempt

het licht. Resten dood loof branden

er laag. Rook veegt langs akkerranden

als schril een hoorn de middag schendt.

Aan het hekwerk zet een vrouw zich schrap

en keert de brug in ruggelingse stap,

grijs spant het jak boven haar schoot.

Over het schuimspoor na de steven

schuift zij de weg recht, huivert even

om het diep zwart achter de zwarte boot.

Oet: Aangaande gras