Grietje Clewits

Grietje Clewits (*Roon 1883 - †Roon 1962) hef virtig jaor underwiezeres west, waorvan 32 jaor in Nei-Roon.

Grietje Clewits (1883-1962)

Zie hef daor veul bestuursfuncties had. As secretaresse van het Roner dörpshoes hef ze hiel wat cursussen organiseerd um derveur te zörgen dat arbeiderswichter zuch ontwikkelden.

Gedichten van heur bint oetkommen in Maandblad Drenthe, Oeze Volk en de Leeksterkraant. Zie gung ok geregeld oet spreken veur Plattelandsvrouwen. In de Leeksterkraant hef ze een toertie een briefwisseling had met de schriever Peter van der Velde oet Rowol.

Diezölfde Peter van der Velde zörgde der in 1982 as veurzitter van de Historische Veriening Roon veur dat de gedichten van Clewits bundeld weurden in ’t boekie Zummeraovend.

Boekpublicatie:

  • Zummeraovend (1982)

Een keur oet het wark van Grieje Clewits

D’ ELTERBULT

Mouder, wat hoelt daor
Döt dat de wind?
Jao, gao mor rustig
Slaopen mien kind

Mouder, wel laacht daor
Zo haard boeten deur
Dat döt de wind, leivie,
Slaopen gaon, heur!

’t Wichie gaait slaopen,
Mor mouder is bang.
Heurt ze in boeten
neit dudelk gezang?

As ’t waait zo as nou
En ’t is duuster maon,
Dan zul ze niet graog
Naor boeten in gaon.

Dan daansen de heksen
Goelend daor om
De Elterbult over
Aal hin en weerom.

Tipdouken grauw
As de kleur van de naacht
Waaien heur nao.
Ein heks holdt de waacht

En kik dan een minsk
Naaisgierig om d’houk,
Dan krig e in zien ogen
Een klap met zo’n douk

Blind tot zien dood
Mout e ’t leven deur gaon
Dat hebben in ein naacht
Hom de heksen an daon

Mouder, wel reert daor?
Is ’t boeten aal licht?
Nee, kind, ’t is nog duuster,
Dou dien ogies mor dicht.

‘T WIT HOESIE (IN MAAI)

Wit hoesie met bluiende bomen
Vlak bai die grote plas,
Al staaistoe daor wat einzaom
‘k Wol toch, das mienend was:

Vot ‘s mörgens bai ‘t wakker worden
De zun op ‘t oosterraom.
En vlak bai hoes de koekoek
Aal roupend zien eigen naom.

Zit ‘s middags de zun in ‘t zuden.
En wordt ‘t mai wat te heit,
Dan trek ik maor naor ‘t hof in,
En weit van gien zörg of verdreit.

De vogelies in de bomen
Die trekken heur niks van mai an.
Zij zingen maor en fluiten
En waarken mor wat verdan.

Zakt ‘s aovens de zun in ‘t westen,
Dan is de lucht zang, geel en rood.
En al die mooie kleuren
Die speigeln heur in de sloot.

De vogels in de bomen
Die slaopen dan allemaol.
En dan begunt die eine
Dat is de nachtegaol.

Die zit daor in een bossie
En steurt hom an mai neit.
Hij zit daor mor te zingen
Zien mooiste leifdesleid.

Wit hoesie met bluiende bomen
Zo rustig bai die plas.
Ik kan niks mooiers denken
Dan dastoe mienend was.

‘t wit hoesie (in jannewaorie)
De bomen bai ‘t klaaine hoesie
Die binnen now hailndal kaol.
En ‘t hoesie is niet wit meer.

Maor ‘t staait daor gries en vaol.
De dobbe is stief bevroren,
‘t Lig alles dik onder de snaai,
Gien vogelie te bekennen,

Allen een grieze kraai.
Die vlög leeg over ‘t laand hen,
En rop zien eigen naom.
En ‘k denk weer an de koekoek,

En ‘k kiek naor ‘t oosterraom.
De snaai stof in de hoogte,
As de wind over ‘t laand hen waait.
En ik huver in die wereld

Van zoveul einzaomhaaid.
Grauw hoesie met kaole bomen
Daor bai die bevroren plas.
Hou heb ik toch kunnen denken

“’k Wol dastoe mienend was”.