Hendrik van Dijk (1879-1956)
Hie gung naor de normaalschoel in Meppel en van 1898 of was e underwiezer in Zuudwolde, Linde, Hoogeveen, Stienwiek en IJmuiden. In 1930 weur e ofkeurd. Daornao gaf e privé-lessen en dee e journalistiek wark.
In IJmuiden begunde Hendrik Van Dijk over Drenthe te schrieven umdat e wens har van zien geboorteprevincie. In de jaoren dartig stunden dialectschetsen in ’t Drents van hum in de Meppeler Courant. In 1935 kwam het tot de oetgave van Luuks Hilbers jonges (Dialectschetsen uit het Drentsche dorpsleven). Met dit boek (oetgeven deur Kluwer in Deventer) is e veural bekend worden. In 1945 verscheen de bundel Op Strooienberg, ja, op Strooienberg, met gedichten en ien verhaal. In 1951 kwam Het gezin van Roelof en Annechien oet, dat ok eerst as krantenfulleton verschenen was.
Hendrik van Dijk is in 1956 in Meppel oet de tied kommen.
Boekpublicaties:
- Luuks Hilbers jonges (1935);
- Op Strooienberg, ja, op Strooienberg (1945, gedichten en ien verhaal);
- Het gezin van Roelof en Annechien (1951).
Oet het wark van Hendrik van Dijk het eerste stukkie van Luuks Hilbers jonges:
Bij Luuks Hilbers jonges haren ze het wark daon.
Daon, nou ja daon, is maar bij wieze van spreken, want zo as een iedereniene wel wet is het bij een boer eigenlijk nooit van rechten daon, maar dan toch was ‘t wark wat an de kaante en zatten ze röstig mit menaar in de grote keuken.
Fömmechien, de vrouwe, was an het wolle kaorden um dommiest an het spinnen te gaon, Hillechien, de maagd, zat te kousen stoppen achter an de taofel, die midden op de heerd stund, Jan Hilbers, de baos, en zien ongetrouwde breur Freins, de oldste jonge Garriet en het oldste maagien Jantien zatten rondumme het vuur, allemaole mit de bienen op de plate. […]
De peerde leken wel wat onröstig te wezen, drongden en schoerden tegen het schot an, trökken de ketten op en dale en opiens heurden ie een piepend, rerend geluud.
‘Heur die peerde toch ies!’ zee Jan Hilbers. ‘Hej ze nog wat zoepen toe ehölden, Freins?’
‘Ja, zee Freins, ‘en ook nog een toppien heui in de repe gooid. Ze hebt narrengs gebrek an, maar die jonge roene is een lillijke bieterd, het is net of e d’olde Bles altied op de kop mut zitten.’
‘Ie hebt geliek Freins, bevestigde Jan Hilbers. ‘Heur nou toch ies an zo’n getrap en geraom. Wat tragaait e hum weer die vechtersbaos.’
‘Ien, ie, ie, ien!’, klunk het iniens baoven alles uut.
‘Wacht maar even, lillijke smeerlappe! ik zal oe het neijaor ofwinnen!’ zee Jan Hilbers, die onderwiel de klompen anscheut en de lanteern opstak.
Even later stund hij bij de peerdestal. De roene stund mit zien oren plat in de nakke en zien gat achteruut klaor um weer een raom te doen en de Bles te bieten.
Vlukend en schrouwend greep Jan Hilbers de riezebessem, die bij het hoekien van de peerdestal stund en gaf de roen met het onderende van de bessemstok zo’n paar geduchte klappen op zien pèense, dat e mit een raom achteruut heuk en stund te trillen op zien poten.