Harm Drent (1906-1989)
83 jaor later is e in Utrecht oet de tied kommen. Herman Doedens was de zeun van rieksveldwachter Pieter Doedens en Antje Visser. Deur het beroep van zien pap verhoesde ’t gezin geregeld ies een maol. Zo hef de jonge Herman woond in Grunning, Veenhoezen, Oring, Assen en Gasselt.
Herman Doedens gung naor de kweekschoel in Stad en toen e zien diploma haald har, hef e in meerdere plaotsen underwiezer west. Hie heul de M.O.-aktes Geschiedenis en Nederlands en weur toen leraar in het veurtgezet underwies in Enschede en Utrecht.
Harm Drent was veurstander van meer gebroek van het Drents. In 1935 begund’e in de Drentse taol te publiceren. In het Drents schreef e under de naam Harm Drent. Dizze Harm Drent was een speulman-zanger oet de umgeving van Gasselt, waor e vanzof zien 16e levensjaor woonde.
Herman Doedens/Harm Drent weur literair metwarker van het Maandblad Drenthe. Wieder kwam der ok wark van hum in de Nieuwe Drentsche Volksalmanak en in Oeze Volk. In de Provinciale Drentsche en Asser Courant har e een eigen rubriek under de naam de Hoek van Harm. Dizze rubriek gebroekt’e ok um de streektaol zoveul meugelijk an te jagen.
As herinnering an zijn jeugd in Gasselt schreef e Achter Horstmanns bos.
Boekpublicaties:
- Markies de Thouars: Twents dichter en pamflettist (1807-1850), uitg. Witkam, Enschede, 1971;
- De zoon van Lammert Kuiper : een dorpsverhaal uit het oude Drenthe (naar C. van Schaick), uitg. Boom, Meppel, 1972;
- Rooie Henderk: Een onverwoestbare bewoner van het oude Drentse land, uitg. Boom, Meppel, 1974 (eerst verschenen als feuilleton in de Meppeler Courant);
- Het klein heelal: een bundel moderne gedichten voor het voortgezet onderwijs, uitg. Meulenhoff Educatief, Amsterdam, (9e druk in 1978, samen met Piet Maassen).
Het gedicht Achter Horstmanns bos (Gasselt):
Achter Horstmanns bos
Wat bindt mij an dit vlak, wied laand,
van heide en bos en stoevend zaand,
dat ieder jaor weer aans daor lig,
een wit verstoven duungezicht?
Het nevelt over ’t Hunzedal
De zummer bluit an iedre wal.
En ’t dörpie lig daor gries en old
in roggegeel en haovergold.
Daor slingert ’t aovendpad op an.
Daor speulde een kind, daor keert een man…
Zo komp ’n zwarver thoes op ’t lest.
Is d’r wel ooit wat beter west?