Geert Enting (1947-2006)
Tot an zien vervroegde pensioen op 1 december 2005 warkt’e as ambtenaar bij het Openbaar Ministerie Groningen en de Rechtbank Groningen.
Geert Enting was een geweldig groot veurvechter van het Drents. Hie warkte under meer met an het totstandkommen van het Woordenboek van de Drentse Dialecten van dr. G.H. Kocks en an het Zakwoordenboek veur het Drents dat Jan Tissing samensteld hef. Ok was Geert Enting gangs met een woordenboek veur de taol van Eext. Hie har daorveur al hiel veul materiaal verzameld, maor deur zien te vrogge dood is is het niet tot een ofronding kommen. Geert Enting hef ok een paar keer het Drents dictee wunnen, veurdat e hiervan de jury-veurzitter weur.
Geert Enting was een bescheiden man en tot het publiceren van een boek kwam het niet. Hie schreef vanof 1969 gedichten en verhalen veur het tiedschrift Oeze Volk en twaalf jaor lang hef e veur dit dialectblad de rebriek Dwars deur Drenthe verzörgd. Ok stun der wark van hum in het tiedschrift ’t Larfje.
In verscheiden verzamelbundels is wark van hum opnummen, zoas in Midwinter in de olde landschap l (1984), Midwinter in de olde landschap ll (1991), Oes eigen taol (1991), Maandewark (1994) en Poëzie van hunebedden (1996).
Geert Enting was ok bestuurlijk actief. Hie was lid van het prejectbestuur Drentse Taol, hie was van 1993 tot en met 1996 waarnimmend veurzitter van de Drentse schrieverskring en vanof 1991 tot an zien overlieden was e veurzitter van het bestuur van stichting Oeze Volk.
In 2012 weur Geert Enting postuum underscheiden met de Roel Reijntjespries en… in 2015 kwam het dan toch nog tot een boekpublicatie. De inhold van de bundel Nachtwaark is veur een diel nog oetkeuzen deur Geert Enting zölf, en ofrond deur zien familie.
In het wark van Geert Enting wordt dudelijk dat e een goeie observator was. In zien gedichten is miesttieds zien serieuze kaant an het woord. Maor in zien verhalen beschref e de wereld um hum hen met een knipoog.
Geert Enting is in 2006 in Eext oet de tied kommen.
Boekpublicatie:
Een gedicht en een verhaal van Geert Enting:
Verkrachte stilte
de klokken
luudt
het dörp is
stil
het schoeveln en tikken
van zolen en hakken op
de straotklinkers vörmt
een onsaomenhangende
ritmische begeleiding
bij het monument
een stille blooumengroet
naostan
verkracht de snelweg
de gelaoden stilte
Criticus
‘Ik bin criticus’, zeed’e, doou e met mij voestte.
‘O’, zee ik. Hie har meer verwaacht. Teminnen, zo keek e mij an.
‘Ja’, gung e wieder, ‘ik schrief stukken over neie boouken. Veural welken in ’t Drèents. Daor kuj wat moois over schrieven jong!’
Ik zee niks. Ik keek hum allennig mor an. Mien ogen zeden bliekbaor meer.
Hie slook een paor maol. Doou zeed’e: ‘Dat moej niet te slicht opvatten.’
‘Waor schrief ij veur?’ vreuig ik hum, want ik geef mij niet geern bloot.
‘Veur de kraant’, zeed’e en zien neus trök wat in ’t èende, net of e proesten wol.
‘Veur welken?’ vreuig ik wieder. ’t Was noou net ja de umgekeerde wereld. Hie wol mij oetheuren, zo daachde ik, zo har ik het geveuil, mor ik dee dat noou bij hum. Stiekem laachde ik.
‘Waor laach ij um’, völ e oet.
‘Naargens um’, zee ik. ‘Ik daachde an een criticus.’
Hie weur rood tot aachter zien oren. Rood was e boetendes al in ’t haor dat der nog zat. Zien kop was wieder ok rood. Zeker een verkeerde zunnekuur had. En zien neus was vast van de jenever, met een sangachtige bijkleur. Um kritieken te kunnen schrieven. Hie leek op ’t moment net een zwien die de eerste paor ronden an ’t spit vol har. Hie hoousde.
‘Een glas waoter?’vreuig ik.
‘Nee’, piepde zien stem, ‘ik bin criticus. Ik hooust vaoker!’
Dat har ik wel deur. Ik gnees. ‘Dat zuj ok wel moouten. Weeit ij, hoou ik over een criticus dèenk?’
Hie stikde zowat.
‘Noou’, zee ik, ‘aj dat niet weeit, zal ik je dat vertellen. Een criticus is een maal, vervelend, ongedurig, meisstied sloperig, anstellend persoontie.’
Hie wol der tegenin, mor der kwam gien geluud over zien lippen.
‘Ja’, zee ik, ‘net wat ik zeg. Een criticus kan niet lustern. Hie mot neug naor de oorarts. In zien oren zal wal een criticasterige prop zitten.’
Hie trök an zien oren en schudkopde. Een stuk smeer völ oet zien oren oet, zakde umdeel over zien geel boezeroenegie.
‘Wieder kan een criticus niet lezen. Hie schref wel over boouken, mor lezen ho maor! Wat tusken de regels steeit en wat as der niet steeit, dat leesd’e! As zien ogen de letters niet zeein kunt, laot e zuk dan een bril anmeten.’
De criticus har de ogen steil wild in de kop.
‘En Drèentse boouken bint hildal min. Aaid mekeert der wat an. Het bleut niet gooud, der steeit niet in wat as der in steeit, de bladzieden bint verkeerd nummerd. Het Drèents is niet gooud. Dan weer is het te veul Hollaands. Mor wat is Hollaands? Is dat wel gooud? Is dat niet te veul dialect? Geef ij mij daor is antwoord op, ij criticus.’
De criticus was eein en al ellende. Zien gezicht har een kleur annömmen as de Drèentse heide, die al ’n haalfjaor oetbluid is. Zien oren höngen nog meer as dennend van ’t heideschaop. De ogen stunden hum krang in de kop. Zien stem was as ’n sissende adder die toouhappen wil mor tot ’t besef komp dat e ’n kunstgebit hef…
Hie snukde een maol, gaf mij een slap schötteldooukhaandtie en dreide zuk um.
Laoter heurde ik, dat de criticus muggenjaoger worden was in een loopstal.