Leny Hamminga

Leny Hamminga weur in 1954 geboren in Zeegse.

Leny Hamminga (1954)

Ze gruide op naost een beeldend kunstenaar/reclametiekenaar. Deur de ramen van zien atelier zag ze een wereld van dreumen, verbeeldings, kleuren en vörmen.
As Leny ies ziek was, kocht heur mam altied een boek veur heur. In die boeken dreumde ze weg, gien mens kun heur dan benadern en zo las ze zuchzelf beter.
Later, op de middelbare schoel, stookte leraar Brouwer het vuur nog wat meer op deur zien bevleugen lessen over de Nederlandse literatuur. De wereld gung aal wieder lös.

In 1975 kreeg Leny een baan in het underwies in Zuudlaoren en veurlezen en verhalen vertellen vun zij het allermooiste um te doen.
In de jaoren tachtig was zij sikketaris van het district Drenthe van de ABOP (Algemene Bond van Onderwijzend Personeel).

Leny schreef liedteksten veur cabaretveurstellings met heur collega’s en schreef jaorenlang de tweejaorlijkse revue veur de hiele schoel.
Later dee ze de opleiding veur regisseur en richtte ze tenielgroep E POI op.

In 2010 wun ze de schriefwedstried van het Huus van de Taol in de categorie begunnende schrievers met het verhaal Wonderlijke dagen.
Daormet begunde heur schrieverij in de streektaol. Verhalen verschenen in Maandewark en in Roet.
Leny was eindredacteur van De Taolkraant en daornao van de jaorboeken B’ART 2015, B’ART 2016, B’ART 2017 en B’ART 2018.

In febrewaori 2012 is heur boek Een haand achter het gerdien oetkomen. Een jeugdboek in het Drents over een jonggie dat op zuuk giet naor zien mam.
In april 2017 is in de serie Linksum het boek Lena oetkommen. Veur dizze indrukwekkende bundel kreeg Leny de streektaolpries van het Dagblad van het Noorden.
De liefde veur het vertellen van mooie verhalen an kinder is Leny ok nog lang niet kwiet. In 2020 kwam het kinderboek Van Fransje Piepelaar die in een hond ging wonen oet. Een boek veur jonge kinder over het moesie Fransje Piepelaar. Het boek is schreven in het Nederlands met de dialogen in het Drents. De illustraties bint maakt deur Sanne Bruinsma.

Boekpublicaties:

Het winnende verhaal van de schriefwedstried:

In die wonderlijke stille daogen tussen kerst en oldjaor vuulde Mans zich onrustig. Hij har vrij kregen omdat in de plantsoenen nou toch niks te doen was. Blad krabben kun nao neijaor ook nog wel. Mans heul van bladkrabben. In de lengende januaoriedaogen kun de locht soms zo hiel lichtblauw wezen dat de strepen van de vliegtugen nog hoger leken as anders. Wintermuggen vlogen dansend boven het gras en dan kon der zon bliedschap in hum omhoog kommen; alsof alles roem in hum wuur, alsof e de grond under hum kon heuren zuchten van verlangen om oet te broezen in nei gruun.

Zien chef  De Vries har hum veurdat hij naor hoes kun, op woensdagaovend, een deus met banket in de handen drukt. Met zien blauwe waoterige ogen har e Mans even stief aankeken en hum op de scholder klopt. Maor hij har niks zegd. Mans zette de deus rechtop in de fietstas en gung op hoes an. Hij huul niet van banket. Hij verkrummelde de krans en legde alles op de voedertaofel. En op kerst har e keken hoe musken, mezen en een paor doeven alles gestaodig an oppeuzelden.

En nou knalde ’t  alweer deur de stille dokigheid van de olde winterdaogen. Mans biende van ’t ene raom naor het andere raom. Hij wol der oet. Hij wus wel waorhen maor hij stelde ’t oet. ‘Emma,’ dachde hij,  ‘Emma, wicht.’ Emma, met heur mooie zachte blonde haor, heur kleine wipneussie en heur  blanke handen. Zie stun bij bakker Weggens achter de teunbank.

Mans prebeerde ‘t altied zo oet te mikken dat zij hum kon helpen. Dat gung vaok verkeerd mor soms har e geluk. En dan zag e hoe ze het stoet zo zachies pakte en veurzichtig in de plastic puut luit glieden. Bij heur duurde hij alles kopen. Bij de anderen was e altied zo klaor, omdat ze hum zo spottend ankeken. Dan wus e niet hoe gauw e de winkel oet mus kommen. Zien nek en wangen wuurden rood en zweterig. Maor Emma keek hum zo lief en zacht an, bij heur har e gien last.

Mans vun dat e nou een besluut mus nemen. As e ‘t nou niet dee, dan zul e nooit weer duren. Hij gung hen de kapstok en pakte zien jas, zien das en zien muts. Het was kold, een harde noordoostenwind juig kleine sneivlokken haost horizontaol over het veld. Emma zul het vast ok kold hebben daor op dat winderige brinkie, waor bakker Weggens een euliebollenkraom neerzet har. Mans nam zuch veur om eerst  twei puten euliebollen te kopen en dan zul ‘t vraogen.

Veur het dorpshoes stun de aanhanger van De Vries. Vol met bierkratten, frisdraank en ander gerak veur een oetbundig oldejaorsfeest. Een paor jongen leupen met grote geluudsboxen te sjouwen. Mans keek deur de openstaonde deur naor binnen. Hij zag De Vries in de grote zaal staon terwijl e grote gebaoren muuk. Precies net keek De Vries naor boeten en zag Mans. Met kwam e met grote passen dichterbij en ruip:‘Hee, Mansie, koj ok vanaovend? Of hej gienien om met te nemmen, hé? Hahaha!’
Mans zee niks en luup snel deur. Achter hum heurde hij gelach, ok van aandern die in de deuropening kwammen staon.

Op de brink stun een heul koppel volk. Onder de grote dunne kromme eiken stunnen kraomen- die van bakker Weggens en ok de slager stun der en de ecologische boer.

Mans bleef even staon. Hij trok de mus wat dieper in zien ogen, wreef zien kolde handen warm in de buutsen van zien spiekerboks. Vanachter een eik keek e naor de euliebollenkraom. Daor stun ze. Wat was ze mooi. Heur blonde haor dansde op een dikke bonten sjaal die ze um heur nek haar . Ze leek wel op Lara oet die mooie Russische film die Mans lest zien har op televisie. Der kwam al weer volk bij de kraom, nooit stun ze es allent. Mans vuulde zich kolder en kolder worden en het wur schemerig op de brink. Om niet op te vallen leup e soms wat hen en weer, pruufde een happie geitenkees van de ecoboer. En dan verschool e zuch weer achter de eik. Eindelijk nam de loop naor de kraom wat of. Hij zag dat Emma begunde op te rumen. Nou mus e der bij wezen. Hij kneep zich stief in de handen en stapte naor veuren.‘Emma’, zee e bedeesd. Emma draaide zich verbaosd um.‘O, Mans’, zee ze. ‘Woj euliebollen?’ ‘Doe maor twee puten, krent en gewonen’ zee Mans.
Met kwammen der drei wichter anstappen, giebelig en drok.
‘Emma!’ Bin ie klaor, goj mit hen ’t dorpshoes?’
Emma langde Mans de euliebollen an. ‘Dartien euro’, zee ze. ‘Ik kom zo’, zee ze tegen heur vriendinnen.
Mans bleef staon met de puten in de haand. Hij keek naor Emma.
‘Aans nog wat?’ vruug ze. Ze keek Mans an. Heur ogen stonden drok, scharper as aans. De drei wichter stunden giebelig te wachten.
Mans zweeg.
‘Nou?’ Emma monsterde Mans alsof ze hum nog nooit zien har.
‘Wwwwwwoj mmmmischien mmmmmet….’ Mans huul op.
De wichter stunden te proesten van het lachen en ok Emma grinnikte en scheuf heur haor achter heur oren.
Mans draaide zuch um en leup weg, eerst kalm aan, toen harder en harder totdat e het gegier en geproest niet meer heurde.
Het soesde in zien oren. Maar boven dat soezen heurde hij almaor het geproest en gegiebel van die veer wichter , daor op de kolde brink, op die leste dag van december.

De musken en de doeven haren op Neijaorsdag een koningsmaol.