Johan Hidding

Johan Hidding is in 1918 geboren in Hooghaolen.

Johan Hidding (1918-1976)

Zien hiele leven hef e in daor ok woond. Hie is altied allén bleven, hie woonde samen met zien zuster en leefde van de pen. Hie hef miest in ‘t Nederlands schreven, maor toch ok aordig wat in ‘t Drents.

Zien Nederlandstaolige jongensboeken, schoelboeken en damesromans bint verschenen bij christelijke oetgevers. In Drenthe is e u.a. bekend worden met zien ‘Roman uit het oude Drenthe’: Heuvings haardstee met Drentse dialogen.

Gold in de strubben, een bundel met Drentse verhalen en gedichten, verscheen in 1985 toen e al tien jaor oet de tied was.

Opvallend in het wark van Johan Hidding is dat zien Nederlandse verhalen en gedichten een zwaor godsdienstig karakter hebt en dat dat element in het Drents der hielemaol niet is. Hie holdt zuch in zien Drentse wark veul meer op de vlakte. Hie schref dan meer in ‘t verbörgene over de geheimen van het leven. In ‘t Drents is e eigener, overtuugt e meer in zien beeldspraak en is e niet zo moraliserend.

Hidding gebroekt mooie olde woorden. In het gedicht Bevreuren bouwland valt inhold en vörm samen. ‘t Is een beschrieving van een kold en kaal winterlandschap. De natuur is lillijk, hard en onharbargzaam. De woorden kriegt de kleur van ‘t grauwe laand.

Boekpublicaties:

  • De race (1941);
  • Liefde in het Oude Landschap (1946);
  • Heuvings haardstee, roman uit het oude Drenthe (1950, illustraties van Anton Pieck);
  • De wolvenjacht. Roman uit het oude Drente (1953);
  • Toengeb de hunebedbouwer (1959, jeugdboek);
  • Benden in de wildernis (1960, jeugdboek);
  • De koningsdag (1960);
  • Terwijl de merel zingt (1974);
  • Gold in de strubben (1985, overzicht van het Drentstaolige wark, samensteld deur dr. Henk Nijkeuter).

Een paar gedichten van Johan Hidding:

BEVREUREN BOUWLAAND

Vaal en dreug is de grond, hard as ies.
Haost verkommerd van kaole – dun gres,
steet de rogge van ‘t nei op de nes.
En de locht komp umdeel, iezergries.

Tussen iezer en ies goelt de wind
en hij knooit ‘t aole gres broen en zoor.
Wat patriezen huukt vot in een voor,
en een braombozzien bög zuk gezwind.

En hij stöt, en hij jag zunder arg
in de roegte van haveloos roet
‘n hamel haazien de schrik op de hoed.
Waor hef ‘t diertien nou aans nog verbarg?

Want het zicht wordt aal körter en gries,
Want de dag raakt zien locht al wèer kwiet.
Want de nacht lig langoet um dis tied…
Hij kröp zwart tussen iezer en ies.

 

WINTERDREUM

Bij ‘t heerdvuur waren, an de muur,
de esterties met de figuren.
Een wichien, klein nog, keek er naor,
dreumerig in de schemeruren.

De mooiste was die met de koets.
Wat draafden de veer broene pèerde!
De dame in die koets was riek!
heur armbaand har een koppel wèerde!

Het hèerdvuur legde zommerlocht
op weg en koets en rozebogen.
De reis was mooi! Het wichien zag
de verte met met verdreumde ogen.

Zij was de dame in die koets.
Heel deftig. Hoe zul men heur numen?
Heel bliede reed ze deur de dag.
Want zuks, daor mus men niet met zumen! –

De hond stödde tegen heur been.
Ze schrök. Snei reisde langs de ramen…
Ze zat hier bij het wintervuur,
en reed niet – en was nog gien dame.