Joke Hofsteenge (1958)

Zie volgde de opleiding veur bibliothecaris en via het Drents Museum is ze an ’t wark kommen bij de Previncie Drenthe.

In de jaoren ’70 is Joke Hofsteenge al begund met het schrieven van jeugdverhalen in het Drents. In 1977 wun ze met een kerstverhaal een schriefwedstried van Oeze Volk. Zie schreef de jeugdboeken Hekserij in Beilen (2000) en De schildknaap van Beyloo (2010). An Midwinter in de olde landschap ll leverde Joke Hofsteenge twee dialectverhalen. In 2013 wun ze de eerste pries bij een schriefwedsteried van het Huus van de Taol. In het tiedschrit Wiesneus 2013 stiet van heur het verhaal Vissen.

Joke Hofsteenge is lid van de schriefgroep Goeie zin.

Boekpublicaties:

• Hekserij in Beilen (2000);
• De schildknaap van Beyloo (2010)

Een fragment oet een verhaal van de haand van Joke Hofsteenge:

Modder-chromosoompie 

Zo in de tied dat oenze verre veurolders nog an ien haand rondslingerden deur de bomen in Tanzania, woonde daor ien van oenze veur-oma’s. Zij was aans as de aandern van heur volk. Ze kun daor niks an doen. Der was wat mis met wat chromosoompies in heur DNA.

Zo vun ze het bijveurbeeld heerlijk as het regend har. Dan rök alles zo lekker fris en veural die grote plassen under de bomen kun ze slim waarderen. Het vuulde zo lekker warm as ze daor met heur haanden en voeten deur hen spetterde. Het mooiste vun ze het as ze rechtop, op heur bienen, der deur hen stampte, zodat het waoter alle kaanten opvlög.

Heur volk vun dat maor niks. Dat blef met zien allen hoog in de bomen en schudde het heufd.

‘Oew, oeh’, zeden ze tegen mekaor. En dat was niet best!

Op een dag har het ‘s nachts weer störtregend. Oens wichie, wij nuumt heur veur’t gemak Pan, klum bliede umdeel uut de hoge boom waoras ze slaopen har. Ze huufde niet zuken naor plassen, want juust under heur boom lag een heule dikke. Pan  leut heur de leste meters vallen. Meestieds kwam ze netties op haanden en voeten terecht, maor umdat heur mam juust op dat moment naor heur brulde, schrök het arme wicht en rolde opziet. En zo lag ze languut in het waoter. Evenpies blef ze veraldereerd liggen. Want zuks har ze nog nooit daon! Ze markte dat het eigenlijkst best lekker war in die blubber. Warm en zacht. Heur aopebekkie vertrök tot een briede lach.

‘Whoe oe oeoe’, zee ze gelukzaolig en dat betiekende zoiets as man man, wat is dit ja lekker. Hier kun ik ja de heule dag wel blieven liggen. Hoog in de boom slingerde heur mam hen en weer den an de tak waorop ze slaopen har.

‘Oe! Oe! Oe!’ klunk het gebiedend.

‘Oooeee? Ooee,’ mopperde Pan. Eigenlijk wol ze daormet zeggen dat ze veul liever beneden blef, maor de evolutie was nog niet zo wied dat ze het zo zee.