Tjaart Imbos (1942)
Hie gung daor naor de HBS en later naor de kweekschoel. Het underwies bracht hum eerst in Gelderland, maor sinds 1971 woont e in Hoogeveen. Hie warkte daor as leraar tieken, handenarbeid en Nederlands.
Tjaart Imbos, een bescheiden mèens, is in het begun van de jaoren tachtig schrieven gaon in de streektaol. Hie dee dat eerst under een pseudoniem. Naost kinderpraot, spreuken, wissewassies, zoas hij ze nuumt, schreef e gedichten en verhalen.
Toen e under zien eigen naam schrieven gung, duurd’e het ok an um zien diepere gevulens tot oetdrukking te brengen, zoas in de cyclus rond het hengaon van zien pap. ‘Het peil van de zundagsdichter bi’j hielemaole ontstegen’, hef de journalist Lammert Huizing ooit tegen hum zegd.
In de Hoogeveense kraant verschenen zien verhalen over Jaopek en Henderkien, die e zölf illustreerde met pentiekenings. Zien gedichten verschenen met een zekere regelmaot in Oeze Volk en Roet. Een diel van de gedichten is opnummen in de bundel Aander wark oet 1991. In verscheiden bloemlezings is wark van hum opnummen.
Tjaart was lid van de Drentse Schrieverskring en de Taalcompagnie, een groep Hogeveense dichters. Umdat het gebroeken van de streektaol grote weerde veur hum hef, is e docent worden bij Drentse Taol. Dat gaf hum de bevoegdheid um Drenthecursussen te geven. Jaorenlang hef Tjaart Imbos in de redactie van Oeze Volk/Maandewark-Oeze Volk zeten.
Tjaart Imbos holdt van mèensen én van zien streektaol, dat wat eigens, wat warms hef. ‘Het is de taol van oes hart’, hef e wal ies zegd. ‘Wij kunt der in praoten, zingen, maor ok schrieven en gedichten maken. Laow wies wezen met oeze taol, of dit nou streektaol of Nederlaands is. Met ‘n allen bedien wij oes van taol in veule kleuren’.
Boekpublicaties:
- Aander wark (1991);
- As de gieteling zingt (1997);
- Lachen döt niet zeer; de schierste snipsnaorderijen uut Oeze Volk (2006, samen met Jent Hadderingh hef Tjaart Imbos dizze bundel samensteld).
Een gedicht van Tjaart Imbos:
IN MIEN WOORDEN
de letters die a’k veur oe schrieve
bint òf-emeten, uut-etiekend,
in-epast in bleut van blaank papier
laote wilde wolken aoverdrieven;
het kaf verweit, het zaod zal blieven
as wiend tekeer giet deur de glieven
dan schrieve ik veur oe
mien tiekens as een legge woorden,
gedachten, zwart op wit
zo, – kent mien taal,
weegt mien gedachten
in mien woorden