Roelof Keen (1964)
Hie is veur veul mèensen in Drenthe gien onbekende. In ieder geval niet veur mèensen die een beetie belangstelling hebt veur sport, en dan met name de gehandicaptensport. Keen is geboren met een fysieke beparking of – zoas ze vrogger zeden – hie is ongelukkig. Roelof is rolstoelgebunden, zeg wij tegenwoordig. Maor dat is veur Roelof Keen gien beparking um oet zien lief en leven te halen wat erin zit. Starker nog, hie meuk van zien handicap zien starke punt en gung rolstoelracen op het allerhoogste niveau. Hie hef internationaal grote successen behaald; hie hef wereldkampioen west en een zulvern medaille op de Olympische Speulen van 1988 in Seoul haald. Daorbij hef e wilde avonturen beleefd. Hie las een maol een Drentse verhalenbundel van Jan Germs en was toen zo inspireerd dat e zien eigen belevenissen ok op papier zet hef. Hie schref in zien eerste boek, Dikke arms, kleine bienties, op een luchtige en humorvolle manier over zien leven as rolstoeler en top-sporter. De verhalen wordt op de linkerpagina’s an mekaar regen deur teksten van Leny Hamminga, die vanof de ziedlijn meer vertelt over het leven van dizze biezundere ex-topsporter.
Under de naam S. Karremans produceert Roelof ok gedichten. In 2017 weur de verhalen-/gedichtenbundel Op ‘t randtie bij Het Drentse Boek oetgeven.
Veur zien kookboek Koken met Keen hef Roelof de Streektaolpries 2020/2021 wunnen.
Roelof hef een eigen website: www.schrieverroelofkeen.nl.
Boekpublicaties:
Fragmenten oet het wark van Roelof Keen:
WARK EN ONGELUKKIG WEZEN
Alles gung zien gang, het sporten gung beter en beter, en de schoel wuur minder en minder. Um eerlijk te wezen heb ik de mavo met pien en muite haald. En op die mavo was een decaan. Die man had echt het beste met mij veur, daor wil ik gien kwaod woord over heuren. Hij had zuch ok echt verdiept in mien situaotie.
‘Moej goed luustern, mien jong. As jij later wark hebben wilt zuj toch wat beter je best moeten doen op schoel. Ik bin gisteraovend even bij je volk west um te praoten en die waren het ok hielemaol met mij iens.’
‘Kiek,’ zee hij, ‘in je geval kuj niet veul aans as een kantoorbaantie doen. Jij kunt ja niet achter op de eerappelrooier staon of op een steiger as metselaar, toch?’
‘Nee,’ zee ik, ‘daor hej dan ok wal weer geliek an, maor ik heb mien zinnen zet op een glansrijke carrière as topsporter in mien racekarre.’
‘Ja, ja,’ lachte hij, ‘maor dat holdt ok een keer op aj wat older wordt, mien jong, en dan smaakt je de neie eerappels ok nog wal. Die zul je dan toch mötten kopen. Daorum,’ vervolgde hij, ‘hebben je olders en ik besleuten dat jij naor de meao gaot, en wel wet, aj goed je best doet, kuj wal boekholder worden of op een bank warken.’
Toen scheut mij direct een oetspraok van een tante van mij deur de kop. Die hef ooit ies tegen mien moe zegt: ‘Jaantie, jij moet bliede wezen dat je Roelof allen maor ongelukkig is, en gien sufferd.’ Dat had ik wal ies oetzöcht wat ze daor met bedoelden: een sufferd. Kiek aj lichaomelijk gehandicapt bint, nuumden ze dat toen ongelukkig, maor aj geestelijk gehandicapt waren, dan nuumden ze je een sufferd.
Nou, op dat moment vuulde ik mij allebei. Een sufferd umdat ik niet nog meer traind had um nou al prof te wezen, en zwaor ongelukkig umdat ik mij zölf nou niet echt zag as zu’n driekwart pennelikker met een oetgestreken kop die keurig elke mörgen hen kantoor giet. Nee, ik een kantoorbaantie, schei toch oet!
Mien puberale harsens dreiden overuren um zo rebels as het maor kun, een compleet aandere wending te geven an mien deur aandern oetgestippelde leven.
Het eerste jaor op de meao gung, zoas verwacht, niet best. Gien enkele les vun ik interessant. De wichter die bij mij in de klas zaten, ja, die wel. Allemaol zeuventien of achttien jaor, strakke billen en veurgevels die de zwaortekracht nog de baos waren, wat een oetzicht!
Met mien praoties en inmiddels zwaor gespierd lichaam, vuul ik ondanks het karregie redelijk in de smaak bij die wichter. Ik had het beter naor de zin in de pauzes as tiedens de lessen. Ok kun ik gewoon mien sport blieven doen en aldeur vaker much ik naor het boetenlaand veur grote wedstrieden. Ie kunt op je tien geboden naogaon dat ik dus niet over gung naor de twiede klas.
Oet: Dikke arms, kleine bienties
NAOBERSCHAP
An het deur mij, diels zölf ontworpen hoes, waor mien vrouw en ik nao drieentwintig jaor nog steeds met hiel veul plezier woont, zit zo weinig meugelijk schilderwark.
Gien windveren langs de dakrand, en gien holten rabatdielen tot an de nok op de kopgevels, enzowieder. Dat lek wat minder mooi, maor veur mij is dat verrekte handig umdat vanoet een rolstoel nou ienmaol niet alles op hoogte bereikbaor is.
An het platte gedielte van oeze woning, waor de slaop- en badkamer zuch bevindt, zit boven de kozienen wal een holten plaat van een centimeter of vieftig tot an de daktrim. Dat möt vanzölf um de zoveul jaor schildert worden, het zal mij niet gebeuren dat het holt an oes zoer verdiende hoes verröt.
De eerste maol dat het gebeuren mus, had ik het hielemaol veur mezölf oetdoktert hoe ik dat zul doen. Eerst goed schuren, dan in de grondvarf en op het lèst mooi oflakken.
Oet: Op ‘t randtie