Harm Koops (1914-1977)

As klein kind verhoesd’e naor Exel waor e zien hiele jeugd deurbracht hef. Hie gung naor de kweekschoel in Coevern. In 1940 is e benuumd tot underwiezer in Den Haag. Daor hef e deurleerd veur logopedist. In Den Haag was e verbunden an de ‘School voor slechthorenden en spraakgebrekkigen’.

In Den Haag was e slim actief in de Drentse Veriening. Hie was redacteur van ‘t bladtie waor zien eerste gedichten in opnummen bint. Die bint later verschenen in Oeze Volk. Koops publiceerde ok in ‘t Maandblad Drenthe en in de Schrieversalmanak.

Naodat e lang sukkeld har met zien gezondheid is e ofkeurd en met zien vrouw verhoesd naor Laag Soeren. Het is een beetie biezunder dat e vanof dat moment haost gien letter meer op papier zet hef. Harm Koops gung schildern. In 1977 is e oet de toed kommen.

Zien gedichten spreekt veur zuchzölf. De vörm is vaak traditioneel, vast van maot en riem. Zien Drents is zuver en hiel natuurlijk. Aj bedenkt dat ’t mieste wark ontstaon is in de vieftiger jaoren, toen Harm Koops al tien jaor oet Drenthe vort was, dan kuj je verwondern over zien taolgebroek. Zien poëzie is ‘n vanzölfsprekende, natuurlijke oetdrukking van zien gevulens en gedachten. De mèensen die e beschref bint vaak umgeven deur de natuur waor e zo dicht bij stun. Der sprek liefde oet zien gedichten. Hie tiekent petretten. ‘t Is gien wonder dat e later schilder worden is.

 

Boekpublicatie:

• Drent in de vrömde – verzaomelde gedichten (1983, ‘bij ’n kaander braacht en van een verantwoording veurzien deur Gerard Nijenhuis’).

 

 

Een tweetal gedichten van Harm Koops:

 

Een aparte stee nimt ‘t gedicht in dat e veur zien vrouw schreven hef. Hie gaf het de titel Gedicht. Liefdespoëzie was zeldzaam bij de schrievers van zien generatie, want zuks, daor schreef men ja niet over!

GEDICHT

Ienmaol – hoop ik – zal ik het toch leren
Um je te zeggen, in ien gedicht,
Was do wal veur mij bist, mien wicht;
Veuralsnog blif het: Preberen.
Hoe op mien lippen woorden braandt
Oet helder vlammend vuur,
Ik krieg ze maor niet unner stuur,
Onwillig is mij d’haand.
Je ogen, en dat teer gebaor
Vertelt, as in ien groot gedicht
Ok zunder woorden, mèer mien wicht,
As al mien maggeln met mekaor …

Oet: Drent in de vrumde

 

HERINNERING

Ok dat veurjaor was ‘t zo stille
Doe wij lupen langs het pad
Achter d’es. Klamme kille
nevels muken al je haoren nat.
‘t Aolde zeer is nog niet sleten
Traonen hangt er tussen ‘t gres.
Kan een mèensk dan nooit vergeten
Van dat veurjaor, achter d’es?

Oet: Drent in de Vrömde