Gré Seidell-Broekhuizen (1929)

Toen ze een jaor of tien was, verhoesde ze naor Echten. Nao de legere schoel dee ze de Mulo in Hoogeveen en daornao een opleiding veur hoesholdkundige in Meppel. Nao heur studie warkte zij u.a. as kinderverzörgster in ‘t Noorderhuis bij Hoogeveen en later as bezigheidstherapeut bij ‘t Rooie Kruus.

Nao heur trouwen in 1956 gung ze met heur man naor Eindhoven en daor begunde ze te schrieven. Gré Seidell-Broekhuizen debuteerde in 1971 met gedichten in Oeze Volk, waor ze sinds die tied een vaste metwarker van west hef. Later publiceerde ze ok verhalen in de Hoogeveensche kraant. Heur gevulens kan ze het best in heur moedertaol under woorden brengen.
Gré Seidell-Broekhuizen hef veer dichtbundels publiceerd: Oerkenblatties (1980), Regelrecht (1983) Tussenruumte (1989) en Aoverveer (2010). De eerste twee verschenen bij Hummelen in Assen. Tussenruumte en Aoverveer bint oetgeven deur Het Drentse Boek.

Heur dichterschap is herkenbaar an een zörgvuldig taolgebroek, een traditionele vörm en wat thema anbelangt vaak natuurpoëzie. Ze schildert ‘t laand waor ze van holdt. Staodigan kwamen der ok wat persoonlijker motieven en diepere gevulens in heur wark naor veuren. Het gevaor van het te kleine, kneuterige en te beparkte wet ze knap te deurbreken deur heur zuver taolgebroek en het onverwachte in heur poëzie.

In opdracht van Stichting Drentse Taol hef Albert Haar van Rikrak Communications een schrieverspetret op DVD en video van heur maakt. Dat is in december 2005 prissenteerd.

Boekpublicaties:

• Oerkenblatties (1980);
• Regelrecht (1983);
• Tussenruumte (1989);
• Aoverveer (2010).

Een keur oet het wark van Gré Seidell-Broekhuizen:

 

OERKENBLADTIES

An de boswal, langs het padtien,

greuit het kleine oerkenbladtien,

hoewel eeuwen bint vergaone,

of ‘t er altied hef estaone.

 

De blauwe bloempies an het staaltien,

vertelt een oerold volksverhaaltien;

onopvallend tussen ‘t grös

döt ‘t zien kleine hartien lös.

 

In het nederige blad,

hef het altied krachten had,

want ze trökken alle zeer,

zèe men vroeger, uut een zweer.

 

In het olde Drèentse laand

heurt de oerkenblatties plaant

umdat ‘t onbewust verwoordt

oenze eigen Drèentse aord.

VEURBIJ

nooit

was de dood

zo indringend

naobij

de schrouw

um geheur

weur klaankloos

weerkaatst as

veurbij