Harm G. Sijnstra (1938)
Hie har verschillende baanties en toen e al trouwd was, hef e veur maatschappelijk warker leerd. Hie is pas laat met schrieven begund. Hie was toen namelijk al vieftig jaor. Hie schreef zowal in het Nederlands as in het Drents. Hie undertiekende zien wark steevast met HarmG Sijnstra. Zien eerste bundel har gien titel en was allén maor veur femilieleden. Daornao volgde Zingende regen in 1994 en Als ik bij vlagen op mijn handen loop in 1997.
Wark van Harm Sijnstra is opnummen in het literaire tiedschrift Pennestreken en in hoes-an-hoesbladen as Anloër Journaal en De Vriezer Post. Samen met Johan Rijfkogel zörgde Harm Sijnstra veur de oetgave van het poëzieblad Stras.
Harm Sijnstra was geregeld te lezen in Maandewark/Oeze Volk en hie schref ok in Zinnig en in Roet.
Harm G Sijnstra is ok biezunder creatief. Hie hef een zettie leden een gedichtenboekie oetgeven met de titel Rondje Drenthe. En dit is niet zomaor een gedichtenboekie. Sijnstra is de eerste Drent die een sonnettenkrans schreven hef.
Een sonnettenkrans is een verzameling van vieftien sonnetten. De leste regel van het eerste sonnet is de begunregel van het twiede sonnet en zo gaoj deur tot het virtiende sonnet. Het vieftiende sonnet bestiet oet alle begunregels van de veurige veertien sonnetten. De bundel is tweetaolig, d.w.z. dat der Nederlandse en Drentse sonnetten in staot. Sijnstra zien vrouw Rika Hilbolling hef een kunstwark maakt bij elk gedicht. Reproducties van die kunstwarken staot ok in ‘t boek ofdrukt.
Boekpublicaties:
- Zingende regen (1994);
- Als ik bij vlagen op mijn handen loop (1997);
- Rondje Drenthe (2016, een sonnettenkrans).
Een keur oet het wark van Harm G. Sijnstra:
Gevallen vrouw
Klaas hef wat met honden. En honden hebt wat met hum. Het is wel ies lastig as hij met Borus deur de bos löp. Hef e net mooi de tied um wat nao te denken over van alles en nog wat en dan komp Nora, Bruno of Bello zien gedachten versteuren. Dat is zien eigen schuld vanzölf, want zowat alle honden kent hum en weet dat ze een brokkie van hum kriegt.
Niet allent de honden kent hum, ok de baosies of baozinnegies. As ze zien pad kruust, dan steekt ze de haand op en Klaas groet ze terug. Maor veul vaoker blieft ze even staon um een praotie met hum te maoken. As het wel en wee van de honden bespreuken is en ze ‘t ok had hebt over het mooie weer, is het tied veur de gezondheidsklachten. Veural de vrouwlu vertelt geern over heur bezuken an de huusarts, de pillen die ze alle mörgens slikken moet en de bijwarkings die dat weer gef.
Zowat alle mörgens komp Klaas een jonge vrouw integen met een Duutse ruwhaorige staonder. De vrouw hef heur hond Donna nuumd. Donna is net nog gien twee jaor en hef vanzölf veul bewegen neudig. Elke keer as ze Klaas zet, is ze niet te holden. Zien vrouwgie lat heur dan maor lös en as Donna mooi veur Klaas zitten giet en hij in die warme brune ogen kek, dan kriegt beide honden een paor brokkies van hum. As Armanda, het vrouwgie, der bij komp, dan wordt der heul wat ofpraot. Eerlijk is eerlijk, het kan Klaas feitelk niet lang genog duren, want Armanda prat over zinnige dinger en butendet hef Klaas nog niet vaok zu’n mooi wicht zien! Die vrouwelijke rondings van heur! Die sprekende ogen en dat löshangende zwaarte haor, hij kan der gien genog van kriegen! Hij hef het van heur te pakken! Thuus zit e zölfs nog te dreumen over heur!
Dizze mörgen giet het aans as aans. As ze mekaor ziet in de bos, bent beide honden niet te holden. Borus piept en keft en veurdat Klaas het in de gaten hef, is e lös! Klaas kan roepen wat e wil, maor Borus luustert veur gien meter. Zo hard as e kan rent e hoelend op Donna of.
Armanda wil Donna niet löslaoten en ze valt met een enorme smak over een paor boomwortels in ‘t zaand. Klaas rent naor heur toe en hij zet al gauw dat het niet in örder is. An de honden denkt hij niet meer.
Armanda perbeert in de bienen te kommen, maor ze kan niet lopen. Heur enkel is verzwikt of meugelk arger. Heur gezicht vertrekt van de pien.
‘Ze begunt loops te worden, daorum wol ik heur niet löslaoten,’ kreunt ze.
As ze zowat umvalt, ondersteunt Klaas heur en dat lat ze geern toe. Gelokkig bent ze niet al te ver van Klaas zien huus of en as Klaas heur zachies op heur gat zet hef, röp hij Borus. Die komp der saomen met Donna anrend. Hij nemp beide honden met hen huus en vief minuten laoter red hij in zien auto over het bospad hen Armanda die bliede is as ze hum an zöt kommen. Veurzichtig helpt hij heur in zien auto en met zien beiden giet het op de huusartsenpost an. Nao underzuuk kreg Armanda te heuren dat ze een gekneusde enkel hef en dat ze veurlopig maor beter zo min meugelk lopen moet.
‘Maor Donna moet der alle mörgens en alle aovends uut! Hoe moet dat nou, net nou ze loops an ’t worden is?’ De traonen staot heur naoder as het lachen.
Klaas wet raod. As hij anböd um de hond bij zuch in huus te nemen en uut te laoten tot Armanda het zölf weer kan, is ze zo bliede dat Klaas een dikke smok kreg.
‘Maor dan moej wel alle aovends met ze bij mij kommen koffiedrinken,’ zegt ze, ‘dan zie ik ze toch nog en dan kan ik Donna even lekker knuffeln.’
Na een paor aovends blef Klaas bij Armanda slaopen. Da’s ja wel zo makkelk, dan kan hij de volgende mörgen geliek weer met de honden lopen. En ze hebt der beiden wil an!
En ach, het hef ok wel wat um bij een gevallen vrouw in bedde te liggen, denkt Klaas met een glimlach.
Dèenkend an mörgen
Dèenkend an mörgen
zie ik al mien collega’s
net as aans
hen de compjoeter gaon,
olden en jongen,
kerels en vrouwlu,
as dresseerde aopen
zuch de dag deur slaon;
en in dat grote
staolen kantoor
de buroos in ’t midden
en de kasten an kaant,
mobielties, moezen, kiebords,
harddisks, kassettes
in ien groots verbaand.
Tl-buizen gluit
en de printer speit langzaom
pepier nao pepier,
mangs zwaart-wit, mangs ok kleurd,
en boven ’t kebaol uut
wordt de stem van de crisis
met zien kaans op consjé
keihard vreesd en heurd.