Herma Stroetinga

Herma Stroetinga is in 1943 in Paterswolde geboren.

Herma Stroetinga (1943-2019)

In 1946 verhoesde het gezin naor Een, waor Herma Stroetinga heur pap hoofd van de legere schoel weur. Zeuven jaor later weur e leraar an de de Mulo in Nörg en gungen ze daor wonen. Herma Stroetinga gung naor de opleidingsschoel veur kleuterleidsters in Stad. Tien jaor warkte ze in het kleuterunderwies in Roden en daornao nog vief jaor an de schoel veur doven in Stad.

Op een amateuraovend in Veenhoezen dreug Herma Stroetinga gedichten veur. Geesje Been en Hitjo D. Schut, twee grootheden van de regionale umroep, waren hier ok en vreugen heur een stemtest te doen. En zo zat Herma Stroetinga as 19-jaorige al achter de microfoon bij de regionale umroep die toen nog RONO heette.

Vanof het begun van Radio Drenthe was ze betrökken bij de radiopregramma’s. In de eerste jaoren meuk ze de kinderpregramma’s Doerak, waorin ze in het Drents veurlas, en Altijd is Kortjakje Ziek. Vanof het èende van 1995 gung ze Opmaot, het pregramma met lichtklassieke meziek op de zundagvömmedag, prissenteren. Dat bleef ze tot heur dood in 2019 doen. Wieder prissenteerde ze under andere D’r op Uit en Tussen Stoet en Koffie. Ze hef ok verscheiden jaor het Drents Dictee (een samenwarking van Stichting Drentse Taol en RTV Drenthe) prissenteerd.

Meziek, teniel en taol hadden heur speciale belangstelling. Zie regisseerde meer as tachtig theaterveurstellingen, benaom operettes, maor ok openluchtspeulen. Zo dee ze jaorenlang regie bij operettevereniging ADO in Eelde-Paterswolde, bij Spek om Spinnen in Nuis en in 2015 regisseerde ze het dorpsspektakel De Toren Sprek in Vries. In 2016 nam ze ofscheid van de operetteveriening. Zölf tenielspeulen dee Herma Stroetinga ok geern. Samen met Anne Doornbos hef ze dik vieftig maol de ienaketer Allent an taofel op de planken bracht. Allent an taofel was de Drentse bewarking van het wereldberoemde stuk Dinner for one.

 

Ze zette zuch ok in voor de Drentse taol, under meer elf jaor lang as taolschulte in de gemiente Tynaarlo. Herma Stroetinga was een geweldige veurlezer. Verscheiden workshops hef ze veur het Huus van de Taol geven an vrijwilligers die ok de schoelen in gungen. Veur de website  wiesneus.nl hef ze verscheiden verhalen inspreuken. En zie gung zölf natuurlijk ok naor schoelen um kinder van heur Drentse veurdracht genieten te laoten. In heur begunperiode bij de radiop las Herma Stroetinga verhalen veur van Bonnie Veendorp, maor zie wus al gauw dat heur eigen verhalen nóg meer tot de verbeelding spraken. Die eigen verhalen bint in 2007 bundeld in het sprookiesboek Het Hollebomenbos. Hierin beleeft de kabouters Pim en Pamme, de heks Krakkemikka, Harrie Haos, Knientie Snuffel en de aandere bewoners van dit bos prachtige avonturen.

Voor heur inzet veur taol en cultuur weur Herma Stroetinga in 2013 benuumd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Herma Stroetinga is in april 2019 in Paterswolde oet de tied kommen. Drenthe verleur daormet een geweldige vakvrouw, maor bovenal een biezunder sympathiek mens.

Boekpublicatie:

Twee verhalen oet het Hollebomenbos:

Het speulgoedautoogie

Op het pad naor het bosmeertie staon de kebolters Pim en Pamme en Knientie Snuffel om een rood, glimmend speulgoedautoogie hen.
Omdat er daor vaok pappes en mammes met heur kinder kuiern, denk ik dat een jonggie dat autogie verleuren hef.
‘As ik dat zo bekiek, dan passen wij der precies in’, zeg Pim.
‘Kiek ies jonges, de deurties kunnen lös en der zit een stuurtie in wat of echt dreien wil’, rop Pamme.
‘Zzzul die auto (snuf-snuf) ok echt rrrieden willen?’ snuft Knientie Snuffel.
‘Tuurlijk niet Snuffel. ’t Is toch zeker gien echte auto.’
‘Dddat weet ik ok wel heur. (snuf-snuf). Kkkruup der ies in Pamme jong.’

 

Dat lat Pamme zuk gien twee keer zeggen.
Hij stapt in en je kunt het geleuven of niet; kebolter Pamme past precies op het autostoeltie.
Trots dreit hij an het kleine stuurtie.
‘Geef mij ies een flinke drukker jonges’, rop chauffeur Pamme.
Kebolter Pim en Knientie Snuffel drukken zo hard as ze kunnen tegen het rooie autogie an en… ja, heur, ze kriegen hum in beweging!
Pamme red!
Heel eigenwies kek e om zuk hen!
En dan inenend schrouwt e van: ‘Niet zo hard! Niet zo hard!’

Pamme denkt dat zien vrundties hum nog aal drukt, maor dat is niet zo!
Pim en Snuffel staon met open mond en bange ogen de auto met Pamme derin nao te kieken.
Pamme is schietensbenauwd!
Want het pad lop wat naor beneden en recht naor het Bosmeertie!
‘Mamme! Mamme!’ gilt Pamme.
‘Trek an ’t stuur!’ rop breurtie Pim.
Pamme dreit ok wel an het stuur, maor dit speulgoedautostuurtie warkt niet goed!

Slobber, de eend, zöt dit allemaol gebeuren.
En wat döt die dikkonteend?
Hij kröp de walkaant van het meertie op en geit midden op het bospad staon.
Met een klap botst het autogie met  Pamme derin tegen die dikke vette slobbereend an.
‘Kom der maor gauw oet Pamme jong.’

Hé, Pamme zit der helemaol niet meer in! Waor is e nou bleven?!
Kebolter Pim en Knientie Snuffel kommen het pad ofrennen!
Ze wiezen naor het meer!
Die Pamme!
Hij is met een grote boog het autogie oetslingerd!
Zo het waoter in!
En daor steit e. Tot zien liefie an toe in ’t kolde waoter.
En Slobber plonst het waoter in, grep het keboltertie en zet het op de wal, tussen zien vrundties.
‘En nou drekt op hoes an um dreuge kleren. Aans wor je nog ziek ok!’
‘Doe ik. En Slobber nog bedankt veur ’t redden, hè Slobber’, bibbert Pamme nog nao van het benauwde aoventuur wat of hij beleefd hef.

 

Kamperen

’t Is aovend in het Hollebomenbos. Op het mosveldtie steeit een oranje tentie. In dat tentie zitten Knientie Snuffel en Harrie Haos an weerskanten van een omgekeerde emmer. Op die emmer liggen een braandende zaklanteern, een kwartetspel, een leeg brummellimenaodeflessie en een lege chipspuut.
‘Ik weet niet wat jij doen Snuffel’, gapt Harrie Haos, ‘maor ik gao op bedde. Ik bin zo min as een tuut man.’
‘Ik kan de doppen ok zowat niet meer open holden’, meent Knientie Snuffel en springt op zien mosbeddegie.
Harrie grep de zaklanteern en nusselt zuk in het zachte warme mos.
‘Kan ’t licht oet Snuffel?’ vrag Harrie.
‘Wacht even’, flustert Snuffel, ‘der beweegt wat onder mij.’
Het knientie bekèk zien bedde maor zöt niks bezunders.
‘Knip maor oet die lamp en welterusten’, zeg e.
‘Ok zo’, mompelt Harrie Haos.

‘En toch beweegt er wat onder mij!’ rop het knientie wat laoter.
‘Net of het golft!’
‘Je dreumen zeker daj an ’t bootie vaoren binnen’, mompelt Harrie.
‘Ik dreum niet!’, zeg Snuffel. ‘Kkknip ’t licht even weer an Harrie!’
Zuchtend döt het haosie wat of hum vraogd wordt.
Nao een grondig bed-underzeuk zeg Knientie Snuffel: ‘Sssnap jij dat nou? Wwweer niks te zien!’
En weer schöf Harrie Haos het knoppie van de zaklanteern naor ‘oet.’
‘Lig je nou goed Snuffel?’ vrag Harrie.
‘Ja heur. Nee! Toch niet! Licht an Harrie! Gauw!’
Op het moment dat het licht anfloept wordt Snuffel opzied smeten!
‘Wel snötverdubbelies nog an toe!’ schrikt e. ‘’t Liekt wel een eerdbeving!’
‘Ja en die maok ik!’ zeg een kleine zwarte…

‘Moi Mollie Mol!’ groet Harrie Haos vrundelijk. ‘Woj ok kamperen?’
‘Nee man, ik wil slaopen! Dizze tent steeit liek boven mien slaophol! En deur dat gekwebbel van jullie krieg ik gien wenk in de ogen!’ zeg Mollie Mol kwaod.
‘Sorry Mollie, sorry!’ begunt Snuffel, ‘maor wij wuzzen toch niet dat jij onder oes…’
‘Zo is dat!’ onderbrek Harrie. ‘Kunnen wij ’t ok goed maoken met bosbessenlimenaode en wat chippies?’
‘Moej wel op reken!’ vindt Mollie Mol.

En het wordt mij toch gezellig daor in die tent!
Kwartetten, ganzeborden, mens-erger-je-nieten en eten en drinken!
Slaopen doen ze pas as ’t al heel, heel laot is!