Jan Zantinge

Jan Zantinge is in 1927 geboren as boerenzeun in Dwingel.

Jan Zantinge (1927-1996)

Nao de legere schoel en de Mulo gung e in militaire dienst. Tussen 1947 en 1950 hef e soldaot in Nederlands-Indië west. Over die tied hef e later zien beste verhalen schreven.

Van 1954 of hef e underwiezer west. In 1956 is e hoofd van de schoel in Nei-Leusen worden. In 1983 is e met pensioen gaon. In datzölfde jaor kwam e veul in ‘t neis, umdat e het in de media opnam veur de vergeten Indië-veteranen.

Van 1986 of begund’e te schrieven. Hie publiceerde gedichten en verhalen in Oeze Volk en Roet. Hie was de ienige Drentse schriever die over de politionele acties schreven hef.

In 1996 is Jan Zantinge oet de tied kommen. Zien wark is nooit bundeld; der stiet allennig een verhaal in de bundel Maandewaark (Zuidwolde 1994) en een verhaal in Scheupers van de Taol.

Gelukkig hef dr. Henk Nijkeuter in 2007 de verhalen en gedichten van Jan Zantinge bij mekaar zöcht en der een mooi boek van maakt met de titel Flustern zunder zwiegen. Het Drentse Boek hef ‘t in oktober 2007 oetgeven.

Boekpublicatie:

 Een keur oet ‘t wark van Jan Zantinge:

 

DE KOLONEL

Onderuut ezakt zit hij tillevisie te kieken. Kassen mit tomatenplaanten. Een programma over tuunbouw in ‘t Westlaand. Naost de vlotte ondervraager een kalm ogende man mit wit haor. Der onder de name: L. van Dreven. Hij schöt overende. L. van Dreven? Leo van Dreven, de soldaot uut ‘t peleton, daor hij in ’48 een paar maond an toe-evoegd was. Det geval tussen Leo en die kolonel.

Onder de helse tropen zunne löp de patrouille over ‘t bargpad naor de grote weg. Daor zult dreitonners staon um heur wèer naor ‘t bivak te brengen. Op bamboe ledderties draagt ze twei doden mit. In die verlaoten gedachte kampong bent ze zwaor onder vuur ekomen. Niet ene zeg wat. Ieder is doonde mit zien eigen gedachten en emoties. Blood drupt van de ledderties. Ze koomt an de weg. De dreitonners bent er nog niet. Wel zeet ze twei jeeps. Uut ene stapt een officier: een kolonel. Een klein mannegien – klein in alle opzichten – naor de gesneuvelde maoten kek hij niet umme. De officier blef staon veur Leo, een blonde tuunderszeune uut ‘t Westlaand.
“Zo jongeman,” de kwallige stemme van de man, “Jongeman, hoe bevalt ‘t in Indië?”
Leo zeg één woord. “Rot.”
“Zo,” de kolonel schamper, “Zo.”
“Zozo!” döt Leo hum nao.
“Zo,” zeg de kolonel dan, “Zeg jongeman waor woon ie in Holland?”
Leo kek verwonderd. “In Naaldwiek.”
“Zo,” zeg de kolonel. “En hebt ze daor in Naaldwiek een reisclub of zo.”
“Nee,” antwoordt Leo niet begriepend.
“Dan mag ie wel bliede wezen. Ie hadden nooit zo’n mooie reis naor ‘t butenlaand kunnen maken, zoas ie now ekregen hebt en nog wel gratis.”
Ienene is ‘t doodstille. Gien soldaot beweg. De sigaretterook blef roerloos hangen. Leo kek de kolonel recht an en zeg hard en dudelijk: “Ie vergist oe kolonel. Wij hebt veur die reize wel betaald. Mit twei doden. Kiek mar.”
‘t Blef stille. De kolonel trekt wit weg, dreit hum umme en löp vut.
Van opzied kek hij Leo an. Hij zet de gleensternde traonen in Leo’s ogen. Mit een toegeknepen keel knikt hij Leo bemodigend toe.

Zowat veertig jaor is ‘t elene. Now zet hij Leo weer veur hum. ‘t Is net of Leo hum uutneudigend ankek. Morgen zal hij hum beslist bellen.

 

ASIELZEUKER

Ontheemd

zwart, kroeshaorig

jonggien,

dat zo longerend

en tegelieke

zo schrikachtig

oogt.

o jonggien

hoe moet ie oe veulen

tussen mèensen

die oe

allent mar

gedoogt.

Gepubliceerd 28-5-1991