Willem Pol

Maor hie hef meer as vieftig jaor in Nörg woond.

Zien Drentse verhalen, over Harm en Annechie, een echtpaor op leeftied, bint bundeld in Nörger törfies (oetgeven bij Het Drentse Boek) en Spoor in ’t zaand, dat oetgeven is bij oetgeverij Noordboek.
Pol was een echte verteller, hie schreef gien stoere verhalen, mor ze bint plezerig um te lezen. Het bint verhalen met een glimlach, herkenbaar.

Willem Pol was van begun jaoren zestig of metwarker van Gremi, de Groninger Rijwiel- en Motor Industrie. Het bedrief bestiet niet meer, maor veur veul auto- en motorliefhebbers in Nederland is de bedriefsnaam nog altied een begrip.
Tientallen jaoren importeerde Gremi motorfietsen en auto’s naor Nederland. Via een oetgebreid netwark van dealers kwamen motormarken as Triumph, Ardie, AJS, Horex en TWN bij de mèensen terecht. En auto’s as de Goggomobil, de Isar, Scaldia, Zastava en Lada.
Willem Pol beschreef in De geschiedenis van Gremi de biezundere geschiedenis van dit importbedrief en daormet ok de opkomst van de motor en de auto in Nederland. Pol was zölf ok actief in de motorsport, eerst as dielnimmer, later bestuurliijk. Dik dartig jaor was e as freelance metwarker verbunden an het motormagazine Moto 73. Willem Pol hef ok een boek schreven over Nörger neringdoenden en ambachtslieden met de titel Mag het ietsje meer zijn.

Willem Pol is op 3 mei 2014 oet de tied komen.

Boekpublicaties:

• Nörger törfies (2009);
• Spoor in ’t zaand (2011);
• De geschiedenis van Gremi (2013);
• Mag het ietsje meer zijn?

Oet het wark van Willem Pol:

PENSIOEN

’t Was veurige week vrijdag, zien verjaordag, net vieftien jaor leden west dat e met vervroegd pensioen gaon was. De vut
stun nog in de kinderschoenen, mor zien baos haar vunden dat hij der op zien zestigste mor oet mus.
Want aj viefenvirtig jaor waarkt hebben dan hej dat wel verdeeind. Dat zien gedachten ineeinen naor deei dag weerom
gungen kwam deurdat eein van de olde collega’s net met het bestelautogie van zien vrougere baos deur de straot reden was.
De eerste maondag was hum, Haarm Diekstrao, aarg zwaor vallen omdat e zuk verveelde.
En dat was ok gien wonder west, want aandere maondaogen was e altied al vroug as timmerman naor ’t waark gaon. ‘Je
kunnen nou van een welverdeeinde rust gaon genieten’, haar zien baos bij ’t ofscheid zo mooi zegd.
Mor op zien allereerste vrije dagwas e ’t eigenlieks al zat west en hij haar deur hum hen laoten gaon wat der toen zo almaol
gebeurd was.
De eerste daogen van zien leste waarkweek haar e zien grote karwei ofmaokt bij Kees Bakker. Kees was een haalfjaor leden
opholden met waarken en haar toen ’n kleiner hoesie kocht en daor haar Haarm veur de baos zowat ’t heeile hoesie vertimmerd.
Kees zölf haar e in aal deei tied trouwens neeit veul zeein, want deei much geern vissen.
Daogs veur ’t ofscheid haar Haarm zien gereedschapskist opruumd en verder allennig mor wat in de waarkplaots omlongerd.
Vrijdagmörgen was e vrij west en nao de middag haar de baos hum en zien Annechie ophaold veur een ofscheidsfeesie
in de kroeg van Jan Beerenburg, zoas Jan Jaoger in ’t dörp neuimd wör omdat e zölf bepaold neeit in de krudenbitter
speide.
Dat feesie was best gezellig west, allén hadden ze neeit zoveul praoten moeten en aal mor weer vertellen hoou zu’n goeie
vakman of e wel was: hij haar toch gewoon zien waark daon zoas hum dat leerd was.
En dat e saomen metAnnechie op kosten van de baos tweei week naor ’n Centerparcs in Braobant much, och, dat zulden
ze wel deur kommen haar e toen docht en ’t was naoderhaand best metvallen.
Mor het mooiste kedogie haar e toen naor zien dèenken toch van Kees kregen, want deei was deur de baos ok op het ofscheid
neugd omdat e daor zo laank in hoes an ’t timmern west haar.
Kees haar neeit veul meer zegd as: ‘Nog bedaankt daj der zuk mooi waark van maokt hebben’, en doe haar e Haarm een
mooie waarphengel geven. Nou haar e in zien leven nog neeit veul an vissen daon, mor het leek hum toch wel een mooi tiedverdrief.
Allén zunde dat Annechie der toen naotied zo’n male opmaarking over maokt haar. Want ze haar zegd dat Kees hum
deei hengel oet eigenbelang geven haar: as e dan hen vissen wol, dan kun Haarm mooi met hum met, dan haar e ok wat
anspraok en misschien gungen ze de vissies deei zij toch aal neeit lustte, ok nog ies nat maoken in de kroeg…
En as Haarm met gung hen vissen, dan was zij nog allén in hoes, net as toen Haarm nog waarkte. En ze haar zuk der zo op
verheugd dat ze nou alle daog met hum met de auto vort kun, winkel in en winkel oet en zo.
Dat was aordig haard ankommen bij Haarm, want vissen op zien tied leek hum wel wat mor hij wol der gien trammelant om
in hoes hebben. En allén al bij deei gedachte haar Haarm op zien allereerste dag van welverdiende rust weerom verlangd
naor ‘deei goeie olde tied’.
In de weken der op was e toch ’n paor maol met Kees naor Freeislaand west te vissen, mor dat ze veul vangen hadden,
nee, dat kuj bepaold neeit zeggen.
En aal weerom dèenkend an deei eerste vrije dag en de weken daornao was Haarm gedachteloos in de schuur belaand en
zag e de hengel onder de sleeiten liggen. Mor hij zag ok dat deei daor al ’n jaor of wat stof haar staon te verzaomeln.
Annechie was toch staarker west.

(Oet: Nörger törfies)

OGEN

vol bliedschap
in de kinderjaoren,
gelukzaolig
op de trouwdag,
sums ok
ernstig bij verdreeit;
vol begrip,
as ‘t neudig was
en twinkelend
bij plezeer;
ze toonden altied
het gemoed.
die ogen bint nou
eeuwig dicht;
wat blef
is de herinnering,
wat was
is nooit veurbij.