Willem Seymour Mulder (1820-1896)

Later voegde hie de achternaam van zien mam an zienende toe en gung toen deur ‘t leven as Willem Seymour Mulder.

Hie was undermeester in Peize. Nao het overlieden van zien vrouw weur e klerk in Börger. As belastingdeurwaarder har e daornao nogal wat standplaotsen (Börger, Terborg, Druten en Maassluis)).

In Drenthe is Willem Seymour Mulder benaom bekend worden deur het lange gedicht Het hunnenbed te Borger dat in de volksalmanak Drenthina van 1853 opnummen weur. Dit gedicht is grotendiels in het Drents schreven.

Willem Seymour Mulder schreef wieder veural Nederlandstaolige kinderpoëzie. In 1852 was zien bundel Prettige ernst. Fabelen en versjes voor kinderen in school en huisgezin oetkommen.
An het tiedschrift De huisvriend. Gemengde lectuur voor Burgers in Stad en Land, verzameld door J.J.A. Goever-eur leverd’e een stuk of wat gedichten over de maonden van het jaor.
Voor de Drentsche Volksalmanak van 1868 schreef e het gedicht Verzuchting (bij de ofbeelding “Gezigt op Borger.”)’.

Willem Seymour Mulder is in 1896 in Peize oet de tied kommen.

Belangriekste publicaties:

• Prettige ernst. Fabelen en versjes voor kinderen in school en huisgezin (1852);
• Het hunnenbed te Borger (gedicht van 48 kwatrijnen, waorvan 41 in het Drents, 1853).

Stukkies oet het gedicht Het hunnenbed te Borger:

(As der iene oet de tied kommen was, weur ’t liek verbraand op holt en törf en daornao:)

En was de boodel dan verbraand,

Roef draaide een op zien hakken rond,

En maokte zoo ‘n koel in ‘t zaand,

Om de asch te baargen in den grond.

 

(veurname kerels kregen ok nog een stienenbult (‘ ‘n Hoop van vlinten’) op heur graf. Toe as een edelman oet de tied kommen was en verbraand was, hef ien zu’n kerel an ‘t vlinten zuken west op ’t veld:)

Hi vun er een, hi vun er twee,

De beide daor op gunne hook,

En raod eis wat hi daor met dée?

Wip! In de buutsen van zien brook.

 

Wat wieder op vun hi er een

Van dartig doezend pond gewigt,

‘n Dikken barries van ‘n steen,

Dei was ‘t, die daor dwars over ligt

 

(met zu’n dikke virtig stienen gung e op hoes an, deur ‘t Barmertiesbosch. Toen een mug hm stak, brak e een spar deur de midden en jeug daor de muggen met vort. Een dikke stien leut e vallen, maor dat vernam e niet. En wieder:)

En eindliek kwam hi hier ter stee,

Waor de edelman ook was verbrand,

En lee de vlinten, twee veur twee,

Zo naost ‘n kander in het zand.

 

Zo maokte hi twee riegels klaor

Schier krek zoo as ze nouw nog ligt,

En met dei negen dikste daor,

Sleut hi het graf van boven digt.

 

(toen gung e an ‘t zoepen en an ‘t vreten – ‘vief, zes schinken too ‘n stoet’:)

En vrag jow soms ‘n ander nao,

‘Is dat verhaol waor en opregt?’

Zeg dan maor driest hardop van jao!

Want scheper Proempien heft mi ‘t zegt.